Senliğinde erimiş bir şarkı benliği

Alışmak

Belki de sana alışmak, yeni bir şehre gökyüzü kurmaktı.

Sana alıştığım her yeni gün, bir doz daha arttırdı acımı.

Bembeyaz hayallerin üstüne beton serpmekti, sana alışmak.

Benliğime akıtılan siyah bir mürekkepti.

Alışınca yeniliyorsun, alıştıkça büyüyor içindeki yalnızlık. Kaybedince oyuncağı elinden alınmış çocuğa benziyorsun ve onu kaybedince, tüm hislerin alınmışa dönüyor, özlem dışında.

Bir insana alışmak tüm yenilgilerin başlangıcı aslında. Çünkü o insanı kaybettiğin an, boşa çaba harcadığın bir savaştasın. Sonucu baştan belli olmuş bir yenilgi bekliyor seni karşında.

"Sana alıştım" demek, "Seni seviyorum" dan çok daha beter aslında. Çünkü alışmak, ihtiyacı da beraberinde getirir. "Sana ihtiyacım var." cümlesi alışmaktan meydana gelir. Onsuz bir dünya düşünemediğiniz an geçmiş olsun size. Yazık ki önünüz açık, yenilgilerle dolu bir hayat sizi bekliyor o betonlu yollarda.

"Sana ihtiyacım var." diyebilecek kadar muhtaçsanız bir insana, karşınızdaki insan buna değer biri olmalı. "Neden?" diye cevaplayan insana değil de, "Ben zaten hep yanındayım." diyen insana tutunun. Çünkü ipleriniz koptuğu an, hayatı acı yerlerinden tutuyorsunuz. Bu da yenilgiye yaklaştırıyor sizi. Ve sonunda yenilmeye alışıyorsunuz.