Senliğinde erimiş bir şarkı benliği

Katman Canavar

Çocuk o gün sarhoştu fazlasıyla, tüm içinden geçenleri serdi tüm sihirli halıya. Döktü kelimeleri güzelce, yerleştirdi boş kutulara. Al, dedi, bunlar benim sana biriktirdiğim tüm yalanlar, bak bunlar benim sana serdiğim tüm içtenliğim. Sessizliğimi serdim seccadeye, benim ibadetim dört köşeli bir meyhane. Hep sustum ben sana, hep bir yalan akıttım sofrana. Sen bende kayboldun, nerede olduğunu bilmeden. Bilseydin gelir miydin, yine peşimden gelir miydin? Ben rüzgarın gittiği her yöne pusulaydım, benim yalan dolu kuzeylerime gelir miydin? Ben gösterdiğim kişilikten çok daha öteydim, gerçek benliğimi kabullenir miydin? Bak ellerime, bak diyorum, saf değilim, masum değilim, gözlerim geçmişten kalma puslu; yüreğim hasar dolu. Ben hiç sevilmedim be kızım, yüreğim alışık değil ilgilere, değerlere. Sen bana kırgınsın, özür dileyemem senden; çünkü ben hissiz bir bedenim, işlemiyor yaşların hissizliğime.
Sen benim hala bıraktığım yerdesin. Git ordan be kızım, dön ordan geri. Ben seni toparlayamam, ben sende değilim ki seni geri alayım.
Çok içmedim bugün aslında içtiğim ne varsa toplandı ruhuma. Bana vicdan muhasebesi yaptırma, etkilenmem çünkü. Çünkü ben iyiliklerimden sıyrıldım, seni üzmek değildi amacım ama ben o yoldan çoktan ayrıldım. Sen de git, bak senin yolun uzun, sağ köşeden dön takılmadan bir yerlere. Bulursun gönlünün çizgilerini.
Biz sığ insanlar değiliz demiştim sana Tartuç. Görüyorüm ki gözlerin yine derinlerde, derinliğin deryasına savrulmuş. Ben göründüğüm gibi değilim biliyorsun, 7 katmanım var bedenimin üstünde. Ben bile erişemedim gerçek benliğime. Var git buradan, beni düşünme be Tartuç.
Acılarıma mühür olmuş benim bakışlarım, sen de yakma kendini boş yere. Bak rüzgar çok sert esiyor, benim kıyısızlığımda kaybolma boş yere. Hadi artık, vakit geldi. Beni sorana yok dersin, o katmanlarını kırarken kendini yıkmakla meşgul..
Ben kendimden bir canavar yarattım, üzgünüm yazdıkların yüreğime işlemiyor.