Senliğinde erimiş bir şarkı benliği

Bitti

-Vedalaşmak için geldim, yarın gidiyorum ben.

-Git öyleyse.

-Bu mudur yani, bu kadar mı ?

-İyi yolculuklar İstanbullu..

  Hayat hep bir vedalardan ibaret. Bunu ilk kez o gün öğrenmiştim. Bazen gitmek zorunda olursun. Arkana bakarsan, arkandan baktıramazsın.. O sabah gittim ben. Arkama bakmadan gittim hem de. Kalma gibi bir seçeneğim varken gitmiştim. Çünkü hayat bana o sabahın önceki gecesinde öğretmişti bazı şeyleri. Tükenen biz olmamalıyız, tükenen ilişkiler olmalı. İlişki bitmeli, ben bitmemeliyim. Aslında hayat bize hep "bencil ol" demiş. Haklıymış. Tükenmemek için gitmeyi göze almalıymışız. Ben demiyorum hayat öyle söylüyor..

Ve bir kez daha yüzleşiyorum bu gerçekle. Gitmem gerekiyor, farkındayım. Kilitlenmiş ruhum, hareket edemiyorum. Bir şehri terk etmenin zorluğu çok büyüktür; hele de içinde atan bir kalp varsa.. Ben o gün gittiğimde çok şeyi bırakmıştım arkamda. Sonra sen çıkageldin, o şehirden ibaret tek bir kalıntı kalmadı içimde. 

Seni hep gökyüzünde kanat çırpan varlıklara benzetiyorum. O denli özgürlüğü barındırıyorsun içinde. Şimdi uç istediğin yere. Benim gitmem gerek artık. Çünkü senin kanatların uçmaya hazırlık içinde. 

Ben gidiyorum Şiirden Adam, kimsenin yönlendirmesine izin verme sakın rotanı, bırak özgürlük içinde çırp kanatlarını. Yüreğin rotan olsun, pusulasız yollarında.