Senliğinde erimiş bir şarkı benliği

Yapaylaşmış Bekleyişler

Aslında söz verdiğimiz her gün dibe batıyoruz. Verilen her söz bizi yapaylaştırıyor. Keşke birbirimize söz vermeseydik. Şu an ikimizde yalancıyız. Sen benden gittin diye,bense ardında kalamadım diye. Sen bana yalancısın,ben senin bakışlarına yalancıyım. Zaten yeterince yalancı durumundayken bu yüzden susmayı tercih ettin sen. Daha konuşarak ne kadar yapaylaşabilirdik? Dedim ya, keşke o iki kelimenin hakkını verebilseydik. Ne o iki kelimenin hakkını verebildik ne de susmak yerine anlamayı tercih ettik.

Şimdi ikimizde birbirimize yalnızız. Sen bir o kadar bensizsin. Bense bir o kadar sensiz. Eksilmişiz yüreklerimizden. Verilen sözler ağırlık yapmış yüreklerimizde, yıpratmış bizi.

Konuşmanı beklemek artık yapaylaştırıyor beni, kimliğimden sıyrılıyorum. Ve inan bana kim olduğum sorusu benliğimden uzaklaştırıp senliğine yaklaştırıyor beni. Korkuyorum, seni beklemeye koyulan her kapıda ben yokum artık.