Senliğinde erimiş bir şarkı benliği

Kaderleşmiş Yol Şeridi

Her gün yürüdüğüm bu yolda, yanımdan geçtiğin saniyeler kazınmış kaderimize. Ben geçmişim yanından, rüzgar esmiş senden bana, fark etmemişiz. Ve yine bu yolda buluşacağımızı kim bilebilirdi?

Her gün önünden geçtiğim durağın, bir gün gelip de orada bir kalbin atabildiğini bilebilir miydin?

Şimdi çatıya çıksam ve buradan bağırsam duyarsın beni, demiştin. Sesim çıkmıyor artık bağırmaktan; yine de bulamadın beni. Yazılarımızın buluştuğu ortak bir kaderde, rüzgar uçurdu aşkımızı seninle. Ben bağırıyorum sana, sen kulaklarını tıkıyorsun aşkımıza. Gözlerinin kahvesinden, sensizliğe bir köprü oluşuyor. Uzaklaşıyor kahveler, renkleri siyaha uzanıyor yokluğunda.

Seninle aynı şeyi istedik aslında. Sen biraz huzur istedin aşkta. Ben de huzuru getireni istedim senin gözlerinde. Belki fark etmeseydik birbirimizi bu yoldan geçerdik yine birbirimizden habersiz. Sen nefes olmazdın bana, şehirlerime gökyüzü kurmazdın. Belki gözlerimiz değerdi kalbimizden birbirimize. Dokunur muydu yine içime, hep aşka baktığım gibi? Belki geçerdin bu yolda, bir nefeslik bir adımda. Hissedebilir miydim yine hecelerini? 

Tesadüfler mi getirdi seni bana, kader mi çizdi bu çizgiyi? Yoksa yürüdüğüm bu yolun şeritlerinden mi buldum seni? Beni seni duyarım en küçük sessizliğinde bile, şimdi sen söyle; duyuyor musun beni en büyük çığlıklarımda? 

Düşlerimi birleştiren en büyük ruh parçamsın. Parça parça bölünmüşsün kaderime. Çizgileri birleştiren noktalarım olmuşsun. Gönül içlerime doluyorsun tesadüfler ülkesinde.