Senliğinde erimiş bir şarkı benliği

Nefes Bey

Kapının ardında kalan yalnızlığımı topladım bugün. Tam bir haftadır orada eskimiş, solmuş, yıpranmış. Alıp onu ısıttım yüreğimde, Haziran sıcağında buz tutmuş avuçları. Kıymet bilemediğim yalnızlığıma kavuştum en sonunda. Hep onunla başlayıp hep onunla bitiyoruz ama hep de onu unutuyoruz. Yalnız başladığımız yolda yalnız soluklanıyoruz. Gidenler olunca da küsüyoruz kendimize.
Yalnız da toparlanabilirim, diyorsun ve bunu bir yetenek sanıyorsun. Fark et artık şunu: Sen zaten yalnız bir nefestin. Kendini toparlamak zaten senin işin.
Çok mu sitemli oldu bu yazı? Belki de seni sevmeyi doğuştan gelen bir olay sandığım için kendime karşıt bir yazıdır bu.
Çünkü seni sevmek; aşkı,
Seni sevmek; alışkanlığı,
Seni sevmek; bağımlılığı ve en sonunda kendime olan haykırışlarımı çoğaltıyor. Kabullenemiyorum bana ait olan yalnızlığımı.
Sahibi olduğum gölgemi kınıyorum. Onunla büyürken, onunla azalıyorum. Bir tek o beni bırakmadı ama ben bir nefessem, seninle iki nefes olmak istiyorum. Yalnızlığımı bırakıp, gözünde çoğalmak istiyorum. Anla beni, yeterince azaldım şu dipsiz denizde. İliklerim kuruyana kadar sadece seni sevmek istiyorum. 
Sen Nefes Bey, güçlüsün bakıyorum tüm oksijeni sahiplenmişçesine, bense  senden tek bir soluk dileniyorum, solmamak üzere.