Senliğinde erimiş bir şarkı benliği

Karmaşıklı

Ben çok huzursuz bir düşten uyandım. Kabus demek istemiyorum bu acıklı sahneye. Düşerim sandım, çok korktum, sandığım yerden vuruldum. Yukarıdan bakınca fazla mı hüzünlü görünüyordum bilmiyorum. Aşağıdan bakınca fazla mı sahte.. Sahi, ben çok mu uyurdum yoksa tüm bu yaşadıklarım düş tarzı hayal ürünü mü? Siz gerçekten kırılmadınız mı? Düşmediniz mi? Korkmadınız mı? Geçer dediğiniz ne varsa geçti mi saniyesine? Düşten düşmek ne demek bilir misiniz siz?
Gerçekler, düşlerden daha acıymış. Keşke uyanmasaydım.
Enjekte ettim yokuşları ruhuma, anne diyemedim. Bana yardım et, diyemedim. Çünkü ben artık beni annemin bile anlayamayacağı bir tümsekteydim. O üzülürdü, boşver, dedim. Yapıcı olduğum tüm konularda yıkıcı oldum. Yetmedi annemin duaları belki de ya da ben inanmadım yeterince. İnansaydım çözülür müydü peki sahiden? Yine boşver, dedim ben.
Sen, dedim. Sen unutmak istemiyorsun ki be gâfil! Sen adına mühür olmuşsun. Kalkan gibi işlemiş bu çelik zırh. Hiçbir kuvvet sen istemedikçe koparamaz seni yüreğinin imzasından.
İster uyu şimdi, ister otur baştan yaz geceyi.
Ya da yeniden boşver. Çünkü sen kaçmayı çok seviyorsun. Sanki sonsuzluktaymışsın gibi koşuyorsun. Düşersen tekrar, unutma. Sen sakar değilsin, adımların inançsız.
Acaba dedim, istesem başarabilir miydim gerçekten? İçime çekeceğim sigara kalmayınca iç çektim. Herkes yükselirken ben..