Senliğinde erimiş bir şarkı benliği

Gece

Yazdıkça akıyorsun parmak uçlarımdan. İnan seni yazmak artık bir başka hale dönüşüyor.. Sana diyemediğim her şey kolaylaşıyor bu saatlerde. Bu saatler akıtmak için yaratılmış tüm hüzünlerimizi..

Artık uykusuzluğu sorun etmiyorum. Bünyemize kazınmış bu haller rahatsızlık vermiyor artık. Yokluğun gibi uykusuzluk.. Önce acıtıyor, gözleri yakıyor bazen.. Yoruyor aynı sensizlik gibi. Sonra bir bakıyorsun, ona bile alışmışsın. Gidişine nasıl alıştıysam buna da alıştım işte zamanla. Bağışıklık kazandım sensizliğin en uykusuz anında. Bir gece yarısı gitmeseydin benden alışamazdım belki de. Ya gündüz vakti gitseydin benden ? Ya güneşin tam tepe noktasında batırsaydın aydınlığımı ? Geceye sarkan ayrılıklar da böyledir işte. Doğmayan güneşlere, karanlık örter iyice. Yine de nedendir bilinmez, insan geceyi daha çok sever. Belki de sadece geceleri dürüsttür kendine insan dediğimiz ? 

İşte o yüzden gece gittin sen benden. Kendine dürüst oldun, saygım sonsuz. 

Gece gidenler ardında çok şey götürür. Önceki sabahı siler hafızanın köşesinden ya da yarınlarınızı bir kalemde çiziverir, sizin yazmaya kıyamadığınızı..