Senliğinde erimiş bir şarkı benliği

İyi Ki'm

"Sizden ne kaldı geriye?" diye sordu birisi geçenlerde. Duraklamadan cevap verdim bu soruya. Acı dedim. Acımtrak bir aşkın en cılız öyküsüydü bizimkisi. Acısı boyanmıştı gülücüklerimize bu sevdada.

Bu aralar çok düşünüyorum geçmiş bizi. Korkuyorum açıkçası acaba diyorum, acaba boşa mı gitti gerçekten bu kadar büyük sevda? Sonra kızıyorum kendime. İnsan sevmeyi çıkara bağlamamalı. Sevmek gönül işiyse neden pişman olayım? Karşı tarafı bilmem, sevip sevmediği meçhul. Fakat ben eminsem kendimden, neden keşkelere kapılayım?

İyi ki sevmişim demeli insan, karşı taraf sussa bile. Çünkü sevmek bir mucize bana göre. En katı kalpleri bile suya çevirir aşk. Bir denizi ikiye bölmez belki ama iki gönlü tek bir yürekte birleştirir.

Arada kırılan, çizilen gönüller olmuyor mu? Oluyor elbette! Aşk bir kumarbazın oyunu gibidir. Tamamen şansa dayalı gibi gözükür. Attığın zar tutar mı tutmaz mı bilemezsin.

Ama bazen de aşk, derviş işidir. Sabra dayalıdır bu yolculuk. Geri dönüşü düşünmeden yoluna koyulursun Leyla'nı düşleyerek.

Seni tüm sabrımla sevdim, attığım zarın ne çıkacağını bilmeyerek. Ondandır bu yolda hem eridim hem de yeniden dirildim seni severek.

Keşkelerimi iyi ki'lere çevirdim. Çünkü aşk pişmanlık işi değil, yoluna yol katmaktı her bir dileğinde..