Senliğinde erimiş bir şarkı benliği

Çikolata

"Kendini çikolataya vereceksin dimi bu yaz?" demişti, sanki hiç gitmeyecek gibi.
Evet, dedim. "Buraya 30 kilo alarak geri geleceğim."
Özlemek ve beklemek çok ağır geliyor insana. Kendimizi bir şeylerle toplamaya çalışıyoruz, çikolata gibi. Çünkü o tatlı varlık bize mutluluk veriyormuş, öyle diyorlar.
Ama özlemekten ve bekleyişten de ağır olan bir şey varmış akıl edemediğim. Geri saydığım her ayrı gün ölümüme yaklaştırıyormuş beni meğer, seni göreceğim gün ruhuma dikenler batacakmış aslında. Çünkü çikolatalar bekleyişine değil, gidişine tüketiliyor. Mutluluk da vermiyoorr, inanmayınız!!
Zamanı tüketiyorum, çikolata tüketiyorum ama seni hala tüketemedim içimde. Farkında mısın bilmiyorum, asıl ben tükeniyorum.
"İnsan alışıyor böyle günlere", diyorlar. Sensizliğe alışmak kadar saçma bir eylem yok. Napıyorsun dediklerinde "Canım ya çok meşgulüm, inan. Onsuzluğa alışmaya çalışıyorum" mu demem lazım acaba?
Hobilerim arasına mı ekleyeyim yoksa CV'de baş köşe mi edeyim karar veremiyorum.. Bir de onu geçtim öyle kolay da değil bu eylemi gerçekleştirmek. Başarana bir madalya falan vermek gerek. Hem ekonomik yönden zarardasın çünkü mağlum çikolataya sevgiler, hem de tüm ana organlar bu işe çalışıyor. Beyin iptal, yürek meşgul, gözler yorgun.