Senliğinde erimiş bir şarkı benliği

Tilki Dükkanı

Sen benim kısır döngüm, sen benim tilki misali yeniden döndüğüm durağımsın. İstesem de bırakamam seni, istesem de kopamam gözlerinden. Ufacık bir dünya çizerim yüreğine, havamı da nefesimi de yüreğinden alırım.

Ben gitsem de senden, yüreğim izin vermez bu başarısız gitmelere. Diyorum ya, yolun başı da sen, yolun sonundaki o ilk ışık da sen. Ne kadar kopsam da senden, her yola ev sahipliği yapıyor gözlerin. Nefesimi alıyor benden, nefesini katıyor uzaklara doğru. Yoksa durur muydum ben burada, gözlerin def ederken beni senden uzağa, ben yine de sığınabilir miydim yüreğine? Kimsesiz bir çocuk gibi yine sana geliyorum. Sen benim hep döndüğüm, hiç bırakamadığım durağımsın işte.

Çocukluğumsun, geçmişimsin, gelmemiş geleceğimsin, hayallerimsin hatta tüm ufuklara açılan. Ne yaparsan yap, silemiyorum işte seni. İnsan sevdiğini acımasızca silebilir mi? Bilirsin, kızarım ben sana; hatta çocuk gibi küserim bazen. Ama yine bir tilki gibi döner dururum sana, canımı ne kadar yaksan da bilirim ben; benim yerim, yurdum, durağım, her şey senin yüreğinde çivili. Sahibi olamasam da kirada duruyorum ben de burada. Belki bir gün gelir, bana devredersin yüreğini...