Senliğinde erimiş bir şarkı benliği

Sona Varış

Gözyaşlarının da rengi var elbet. Mesela ne zaman sana aksa, maviye dönüşür tüm umutlarda. Bazen siyah olur, aktırır tüm rimelleri tüm acılarımda. Bazen beyaz olur; tüm saflığıyla, tüm inanmışlığıyla sana akar. Ağlamak seninle güzeldir bazen. Çünkü gökkuşağı gibidir mutluluğa dönüşünce tüm yaşlar. Her renginde sana saklıdır, her yeni sevginde seninle açar, solmamak üzere.

Düşünsene, ya bu yaşlar boşa kürek sallasaydı sensizliğinde? 

Hiç bu kadar dokunmamıştı gidişliğin. Belki de gitsen bile sevdiğini hissederdim, gitsen bile nefesini hissederdim. Ama şimdi sen, her şeyinle gidiyorsun. Sevmenin zerresini barındırmıyorsun ruhunda. Hiç sevmemiş gibi terk ediyorsun bu sayfayı. Bu sefer Hoşça kal demeden hem de..

Hiç ağlamamış bir kadının yaşları ne kadar kıymetliyse, dokunsan ağlayacak bir kadının yaşları o kadar narindir. Bir tezat ki ruhum, ağlamayı kendine uydurup ağlamamak için yine kendine direnir.

Hayat çizgim olmuştu hep: "Umutlanma; ama inan." Sana her zaman inanmışımdır. Büyük adamsın vesselam! Yazıların, sözlerin, hecen, nefesin.. kaleminden keskin bir buse gibi konduruyor satırlarına. 

Şimdi sen, aklına gitmeyi kazımış olan; söyle napayım bu sen kokan yazıları? Nerede yakayım ki külleri uzak olsun benden? 

Şimdi ben sana aşık, sen bana düşman... 

Şimdi ben sana satır, sen bana satır bıçak..

Şimdi ben sana hükümlü, sen bana cellad..

Bu sefer yokluğunun keskin darbesi idam ediliyor yüreğime. Gitme diyemediğimden yazıyorum bu satırları, işte yine ben sana korkağım yüreğinde.