Senliğinde erimiş bir şarkı benliği

29 Ocak

"Yıkık dökük bir şiir senden sonrası, kafiyeler depremler yaratıyor senin sevda mezarında."

Oysa ne güzel başlamıştık bu yola. Ruh eşim derdim, seni anlatırken başkasına. Sen bir şiirdin kafiyelerimden kopan, hecesi heceme karışan insan.

Ve ben de dediğim gibi yaşadım: Yıkık dökük bir şiirin ortasında, kendime bir mezar yaptım. Nefes almak bu kadar mı ağır gelir insana? Söylesene, ölüden ne farkım var benim şimdi? Haklısın, daha tam öldüremedin beni, baksana; hala kalbim seni sayıklıyor, daha yaşıyorum demek ki...

Ortak bir yazımız vardı seninle. Ne zaman okusam o yazıyı, gözümden 'Sen' akıyorsun. Yitip gidiyorsun öylece, azalmadan her akışında yüreğime damlıyorsun.

Sen, Şiirden Adam, neden yarım bıraktın kafiyelerini? Tek eksiğim senken hayatımda, neden yarım bıraktın hayallerimi?

Haklısın Şiirden Adam, şiirimiz bitti...