Senliğinde erimiş bir şarkı benliği

İzin Kalmış

Aynı semtin altında farklı hislere bürünmüşüz seninle. Aynı sokaklarda farklı kimliklere boyanmışız. Aynı kaldırıma basıp sen gökyüzüne aşıkmışsın, ben gökyüzüne aşık olana aldanmışım.

Orta şekerli bir kahvenin dibinde kaldık belki de. Belki aynı fincandan farklı zamanlarda yudumladık hüznümüzü farkında olmadan. İhtimali bile güzel aslında. Sen olmasan bile hissedebiliyorum bu semtte nefesini. Belki de bu semti bana sevdiren de, sen; senin izi kalmış adımların...

Buradaydın demek bile yetiyor anlamlandırmaya cümlelerini. Seni sevmemeye kaçan hislerim, yine beni bu semte sürüklüyor. Hadi, diyor, "kolaysa sevme!"

Temiz hava almak için değil de, nefesini almak için geliyorum buraya. İçtiğin sigaranın külleri bile savruluyor baştan aşağıya. Hissetmek için görmek gerekmiyormuş bazen. Yanımdan geçti az evvel gülüşün, bakışlarına selam verdim bulunduğum yerden. Hep hoşça kal diyorsun, ama ben hoşça kalamıyorum adımların yokken.