Senliğinde erimiş bir şarkı benliği

Değişmek

Değişmez hiçbir insan. Kendisi için çabalamayan insandan senin için değişmesini nasıl bekleyebilirsin? Değiştiğini sanmak; bir mezarda kalp atışını duymayı beklemem gibiydi. Kimse nefes almadı ve ben inanmayı seçtim: Ölülerin de kalbi atar, gülümsedikleri zaman. 

Değişmeni istemem en büyük hataydı zaten. 'Ben değiştim.' demenle yalnızca günlerimizi çoğalttık. Yaklaşan bir son ikimizi bekliyor. Kaçamayız sevdiğim. Nasıl ki sen her tartışmada kaçmayı bildin, bu sonda kaçmana gerek kalmayacak. Öyle bir bölecekler ki bizi, ne biz kalacağız ortada; ne de lafların kalacak değişiminden kalan. Yutacaklar bizi. Kopacağız birbirimizden, acımayacaklar bize. Görüyorsun ya işte, hayırlısı böyleymiş, deyip geçeceğiz sonra. Belki pişman olacaksın sonunda ya da haklılığımı göz ardı edeceksin. 

Ben suçluydum sana "değiş" derken, ama sen de suçluydun bana "değişmeye çalışıyorum" derken. Tek taraflı kopmadık birbirimizden, ben sana inanmakla hata ettim sevdiğim. Şimdi en büyük suçlu benim.