Senliğinde erimiş bir şarkı benliği

Ruhsuz,Kendisiz ?

-Neyi bekliyorsun ?

-Kendimi...

           Bazen kendimi kaybettiğimi düşünüyorum. Hani herkesin bir dönemi vardır. Tükenmiştir, yorulmuştur ya da araba çarpma etkisi yaratmıştır yaşadığı olaylar. Biliyor musun ben hala komadayım o kazada..

Kopar bir yerlerin enkaz altında. Gözünde büyüttüğün her şey parçalara ayrılmıştır. Neden diye soramazsın yaratıcıya. Çünkü günahtır sorguladığın ne varsa ruhunda. Çünkü şu an bile içinden tövbe et dersin bana. Nasıl bir günahkar olduk, tövbe etmeye bile çekiniyoruz? 

İyi değilim demek çok sıradan. Basite indirgiyoruz yaşadıklarımızı iyi değilim derken. Ben tükendim seni severken ya da ben tükendim sizi severken. Sorunum Ali, Ahmet, Mehmet değil. Benim sorunum kırmayı yetenek sayanlara. Benim sorunum hissetmeyene, görmeyene. 

Yorulduğumu görüp de koşmamı bekler gibi bir hali var bazılarının. Beni bir avuç yalana itip inanmamı bekliyor gibiler ya da. Ya da ben bir körüm, gör diyorlar bana. Anlasana, sen sağ; ben selamet.

Yolun yarısı sonunu görmeye engel değil, demişti biri bana. Yolun yarısında asfalt çalışması var canım, başka yollara.

 Anla işte, ruhum geri kaldı bedenimden. Oturmuş bekliyorum şu köşede, kendime gelmeliyim. Kızmıyorum kimseye, soru sormayın artık. Bünyem sarhoş, hislerim kayıp.