***
Yağmur yağıyor...
Hemde senin için ağlar derecede şiddetli. Dizlerin titriyor ve bedenin üşüyor. Daha çok korku içinde olduğun için yaşanıyor bunlar.
Hıçkırıyorsun. Ağzından kaçan ufak hıçkırık sokakta yankılanıyor. Arkandaki evin kapısından içeri bakmaya korkuyorsun. Yanmış cesetler seni korkutuyor.
Etrafındaki polisler, sağlık çalışanları ve itfayeciler sana sorular soruyor ama cevaplayamıyorsun. Elinde sıkı sıkı tuttuğun mochilere annen bayılırdı.
Ona almıştın bunları...
Şimdi ise yanık bedenine bakamıyordun bile. Bir polis kolunu tutup seni yönlendirmeye çalıştığında adım atamadın. Bacakların bedenini taşımayadı ve düştün. Dizlerin düşüşün acısıyla yanıyor.
İsmini bağıran tanıdık ses kulaklarına ulaşıyor. Draken senin için geliyor. Başını kaldırıp titrek bir nefes alıyorsun. O burada, senin için burada.
Onun tanıdık kokusuyla etrafın sarıldığında üstüne düşen yağmurun önemi yok. Draken seni ısıtıyor. "Burdayım güzelim. Senin için burdayım."
Titreyen ellerini kaldırıp kollarına tutunuyorsun. Dudakların konuşmak için açıldığında çığlıklarla ağlamaya başlıyorsun. İçeride bütün ailenin cesedi gözlerin önüne geliyor.
Başını seni kollarıyla saran adamın göğsüne gömüyorsun. Uzun yıllsr boyunca tepki veremeyeceğinden habersiz son kez içten şekilde ağlıyorsun...
*
Gözlerin her gün gelen Draken'in gözlerinde. Boş bakışların yine yerli yerinde duruyor. O sana her zaman gelip güzel şeyler söylüyor.
İçinden ona çok şey söylüyorsun ama bedenin hareket etmiyor. Sanki bütün tepkş yetilerin kapanmış gibi.
