***
Ev karanlık. Hemde öyle karanlık ki yarasa bile yaşar. Bu karanlıktaki tek ışık ay ışığı. O da sadece koltuktaki senin suratını aydınlatıyor.
Gece saat üç. Sanzu eve yeni gelmişti. Sessiz hareketlerle içeri girdi. Uyanmanı umursamıyordu bu yüzden ışıkları açtı. Salonda koltukta oturur pozisyonundaki seni görünce kaşlarını çattı. "Küçük sürtüğüm beni mi beklemiş? Bu onur verici."
Senden bir tepki gelmeyince yanına geldi. "Hey?" Önüne geçtiğinde uyuyan seni fark etti. Hafifçe eğildiğinde bu sefer gözleri önüne morarmış göz altların ve beyazlamış tenin sunuldu.
Bunun neden olduğunu bilmiyordu. Küçük oyuncak bebeğini kim üzmüştü böyle. Omuzlarından tutulup sarsıldığında korkuyla uyandın. Sanzu'nun sana öfkeyle baktığını fark ettiğinde irkildin. Sana kızacak mıydı?
Hayır. Bu sefer değil. "Kim ağlattı seni?!" Öfkeli sesiyle gözlerini ovdun. Ne oluyordu gece gece.
"Sanzu?" Sesin uykulu çıkıyordu.
Sanzu bir kere daha sarstı seni. Her saniye öfkesi artıyordu. "Kim seni ağlattı?!"
Dudakların titredi. Hem korkudan hem de yaşadığın o kötü olayı tekrar hatırladığın için. "Patronum..." Duraksayıp devam ettin. "Bugün yapmadığım bir şey yüzünden bütün şirketin önünde beni aşağıladı." Sonlara doğru sesin titremişti. Kendini kötü hissetmiştin.
"Oh öyle mi?" Sanzu'nun yüz ifadesi keskinleşti. "Uyu aşkım. Sabah herşey daha iyi olacak." Sanzu'nun elleri gözlerinin üstüne yerleşip kapatırken zaten olan uykun seni kucakladı.
Sanzu bir süre başında bekledi. Ardından kucağına alıp yatağa bıraktı seni. Çekmeceden sessizce silahını alıp etrafa baktı. Anlına ufak bir öpücük kondurup o piçi öldürmeye gitti...
***
