Meteora I Yuri

39. "Wgniecenie"

Kokoro pov.

Siedem rozdań za nami. Zagryzłam wargę. Dopiero teraz tak naprawdę zaczyna się prawdziwa gra, gdy finał jest już blisko. Mam przed sobą pięć kart, czterech obywateli i jednego cesarza. Ishido ma w rękach przeciwny zestaw. Wiertło zbliżyło się na odległość osiemnastu milimetrów, a wygrać udało mi się ich aż dwanaście.

- Wiesz, że wciąż możesz wymienić Kitsune na pieniądze? - Ciągle mnie podpuszczał z szerokim uśmiechem na ustach. Wiedziałam, że nie mogę się złamać, choć wizja dwunastu milionów spłaconego długu była bardzo satysfakcjonująca.

- Nie mam takiego zamiaru. - Odparłam hardo. Zwróciłam uwagę na tablicę wynikową myśląc, ile powinnam postawić. Ostatnie trzy rundy powinnam uznać z góry za przegrane, gdyż wygrana niewolnikiem jest wręcz niemożliwa, dlatego całość muszę rozegrać w moich dwóch ostatnich rundach cesarzem. - Stawiam dziewięć milimetrów. - Wykrztusiłam z bolącym sercem.

- To prawie jedna trzecia twojego celu. - Od razu dokonał wyboru i położył swoją kartę na środku. Wygląda, jakby zdecydowanie się dobrze bawił. Co położyłabym, będąc teraz na miejscu Ishido? Zdecydowanie dąży do mojego stresu i cierpienia, więc zdecydowanie, gdy na szali jest tak wielka suma nie miałby chęci kończyć tego za szybko. Nie położył niewolnika. Nie ma takiej możliwości.

- Wiesz, że gdy położysz kartę na środku i zabierzesz rękę nie możesz jej już wymienić? - Zaintrygowany podniósł wzrok ze stołu na mnie. Położyłam swój wybór między nami.

- To raczej oczywiste. - Westchnął. Jego wyraz twarzy wyraźnie się zmienił, jakby posmutniał. Moje słowa miały dać mu do zrozumienia, że wiem, że położył obywatela, a ja mam zamiar zakończyć to rozdanie za pierwszym razem.

Odkryliśmy swoje karty.

Obywatel i cesarz.

Wygrałam.

Odetchnęłam z ogromną ulgą. Choć z całej siły chcę wierzyć w moje przewidywania i szczęście, zawsze gdzieś z tyłu głowy pali mi się lampka mówiąca, że przecież tak wiele razy moja intuicja mnie zawiodła.

- Nie widzę sensu w twoim stylu gry. - Stwierdził. - Gdy na szalę kładzie się tak dużą sumę powinnaś chcieć jak najdłużej cieszyć się tym charakterystycznym dreszczykiem emocji. Przecież właśnie to kochasz w hazardzie, prawda? - Uniósł kącik ust w górę.

- Kiedyś zdecydowanie tak... Ale teraz to się zmieniło. - Uporządkowałam karty przyznając każdemu z nas ten sam zestaw, co w poprzedniej rundzie. Zastanowiłam się co powinnam postawić.

Jeśli znów postawię dziewięć milimetrów i przegram, będę musiała wygrać przynajmniej jedno rozdanie niewolnikiem. W dodatku wysokie rozdanie niewolnikiem. A jeśli nie wygram żadnego rozdania do końca gry, nawet w dalszych rozdaniach stawiając po jednym milimetrze... Stracę oko.

Jeśli postawię osiem milimetrów, przegram, a w kolejnych rundach postawię po milimetrze i znów przegram dotrę do końca. Nie wygram, ani nie przegram. Wyjdę stąd z okiem, ale bez Kitsune.

Inne opcje również wchodziły w grę i miały swoje plusy i minusy. Zacisnęłam palce na kartach próbując uwiesić wzrok na czymś w pomieszczeniu. Nad drzwiami znajdował się zegar. Przez całą rozgrywkę wyraźnie słychać było, jak tyka. W moim rodzinnym domu nigdy nie było zegarów, bo nie mogłam przez nie spać. Potrzebowałam kompletnej ciszy, by zasnąć, a tykanie mnie rozpraszało. Było tak cholernie irytującym i regularnym dźwiękiem, że nie pozwalał mi zebrać myśli.

- Stawiam dziewięć milimetrów. - Oznajmiłam, gdy wskazówki wybiły pełną godzinę. Choć przed nami jeszcze trzy kolejne rundy, to właśnie ta będzie decydująca.