Mówi się, że słowa bolą bardziej niż czyny. Uderzają w człowieka z tak ogromną siłą, że są w stanie zadać mu ból znacznie gorszy, niż gdyby spotkała go krzywda fizyczna. Słowa niosą smutek, strach i rozpacz, a cierpienie wynikające z tych emocji moze z kolei zostać porównane do uderzenia w twarz, do postrzału, do oberwania nożem. Odczucia towarzyszące w takich chwilach są niemal wyniszczające. Unicestwiają wszelkie pokłady dobrej energii, odbierają zdrowy rozsądek, gaszą jakiekolwiek światełko nadziei, które nosi w sobie człowiek.
Emocje, zwłaszcza bardzo gwałtowne, bywają wręcz dla człowieka niebezpieczne.
A słowa, nawet te budujące krótkie, proste zdania, są w stanie kompletnie zniszczyć czyjś świat.
Emily nie żyje.
Riley wypuściła z ust niespokojny, drżący oddech i przymknęła powieki, na które nieustannie napierała nowa fala gorących łez. Czuła, że jej organizm balansuje na niebezpiecznej granicy - raz popada w kompletną apatię i buduje wokół niej otoczkę obojętności, by chwilę później zrzucić na nią bombę w postaci skrajnych, burzliwych emocji, które doprowadzają ją do histerii. Nie potrafiła uporządkować chaosu w swojej głowie, nie była w stanie zapanować nad rozgoryczeniem, które ją objęło.
Emily nie żyje.
Wciąż słyszała w głowie zdławiony, drżący głos Ricka, który przekazał jej te tragiczne wieści zeszłej nocy. Szeryf pojawił się w lecznicy kilkadziesiąt minut po tym, jak opuścili ją John i Emily. Grimes przeniknął przez uchylone drzwi niczym zjawa, czaił się w ciemności, nie zdradził swojej obecności od razu, a Riley omal nie dostała zawału na widok jego bladej twarzy i szeroko otwartych oczu, w których tkwiły ciężkie łzy.
Nie uwierzyła mu, gdy powiedział, co się wydarzyło. W pierwszej chwili słowa te praktycznie w ogóle do niej nie dotarły. Tak jakby postrzegała je w kategoriach czegoś niemożliwego, co nie miałoby prawa bytu. Zadziałały na jej umysł niemal ogłupiająco - bo przecież jeszcze chwilę temu u mnie byli, powtarzała sobie gorączkowo, przecież dosłownie chwilę temu ich widziałam.
Ale gdy jej bariery wreszcie puściły, a świadomość pojęła, co właściwie mówił do niej Rick, jego przepełnione goryczą słowa ją praktycznie sparaliżowały.
Nie chciała w to uwierzyć. Nie mogła w to uwierzyć. Nie, gdy Grimes powtórzył to krótkie zdanie po raz drugi, a później trzeci, mówiąc stopniowo coraz głośniejszym i bardziej drżącym głosem. Nie, gdy w końcu złapał ją za nadgarstek i pociągnął odrętwiałą dziewczynę przez gabinet, a następnie zaprowadził ciemną ulicą Alexandrii w tylko sobie znanym kierunku. Nie, gdy jej oczom ukazała się grupa ludzi zebranych przy schodach do aresztu. Nie, gdy ujrzała zapłakaną Rositę, Eugene'a wpatrującego się wstrząśniętym wzrokiem w drzwi aresztu, Michonne kucającą przy chodniku i zasłaniającą sobie twarz dłońmi, oraz wielu Aleksandryjczyków, którzy szeptali między sobą i z mniejszym bądź większym szokiem przyglądali się scenie rozgrywającej dookoła...
A później usłyszała jego krzyki.
Do tej pory na samą myśl o nich przechodził ją nieprzyjemny dreszcz, a w klatce piersiowej coś boleśnie ją ściskało. Bo każdy kolejny, rozdzierający gardło wrzask, ujawniał powoli skalę horroru, który rozegrał się tej nocy w areszcie.
Do tamtej chwili nie zdawała sobie sprawy, że człowiek jest w stanie wydawać z siebie tak przerażający dźwięk. Płacz złamanego Johna był niczym żałość zwerbalizowana w możliwie najbardziej łamiącym wyrazie. Był jak esencja smutku, strachu i niedowierzania, spotęgowanych do maksimum i rozdzierających jego słabe serce na pół. Płacz Johna był lamentem do tego bezwzględnego, brutalnego świata. Był przekleństwem w stronę losu, który postanowił odebrać mu to, na czym zależało mu najbardziej.
