Różana Historia | Fred Weasley

Rozdział 55

Szybka informacja przed rozdziałem. Dzisiaj pojawią się jeszcze dwa rozdziały. Miłego czytania.

Audrey miała nadzieję, że na następny dzień Fred będzie miał lepszy humor, jednak rudowłosy wciąż był w nie humorze. Wciąż był zły. Był oschły dla niej. Audrey nie wiedziała jak ma temu zaradzić. Cokolwiek nie powiedziała Fred przewracał oczami i odpowiadał w niemiły sposób. Nigdy dla niej taki nie był. George i Lee byli zdziwieni tym zachowaniem Freda.

- Idę do dormitorium - powiedział jak tylko weszli do pokoju wspólnego gryffindoru i Audrey chciała usiąść na kanapie obok George'a i Lee.

- Całkiem mu odbiło - powiedział George, a Audrey westchnęła i poszła za Fredem.

- Fred porozmawiaj ze mną - powiedziała Audrey.

- O czym mam rozmawiać? - zapytał wyrzucając ręce w powietrzu.

- O tym co się stało po meczu - powiedziała, a Fred po raz kolejny tego dnia wywrócił oczami.

- Nie zrozumiesz - powiedział zakładając ręce na piersi.

- Postaram się zrozumieć - powiedziała spokojnie, ale Fred nie chciała tego słuchać.

- Nie, Audrey, nie zrozumiesz! To nie ciebie wywalili z drużyny! Lubiłem to! To była jedyna rzecz, która mnie tu trzymała! - powiedział podnosząc głos.

- Nie musisz wyrzucać się na mnie - powiedziała Audrey starając się nie denerwować, chociaż jej oczy już dawno zaszły łzami - Jestem twoją dziewczyną, Fred! Możesz ze mną porozmawiać o wszystkim.

- Nie potrzebuje twojej pomocy - powiedział ostro - Poradzę sobie sam.

- Fred!

- Nie chce rozmawiać z tobą na ten temat! Nie chce, żebyś się w to wtrącała! To nie jest twoja sprawa! To moja sprawa i poradzę sobie z nią sam, bez twojej pomocy! - powiedział.

- W porządku, Fred - powiedziała - Poradzisz sobie sam. Próbowałam ci poprawić humor, ale jak poradzisz sobie sam, to w porządku.

- Audrey... - powiedział już spokojnej, kiedy wychodziła z pokoju - No weź! - krzyknął.

Zdenerwowany opadł na łóżku i leżał tak przez dobrze kilkanaście minut. Jeszcze brakowało mu tylko tego, żeby kłócił się z Audrey z głupot. Poczuł niemiłe ukłucie wyrzutów sumienia w sercu. Przegrał twarz dłońmi i jęknął głośno.

- Czasem bywasz kretynem, wiesz? - zapytała Ginny stojąc w drzwiach dormitorium.

- Wiem - odparł - Dlugo tak stoisz?

- Nie, ale słyszałem kłótnie - powiedziała podchodząc do niego - Posuń się trochę.

Fred zrobił Ginny miejsce, a rudowłosa położyła się obok niego. Chwilę leżeli w ciszy.

- Ona chciała ci pomóc - powiedziała Ginny.

- Wiem, Gin.

- Zachowałeś się jak skończony kretyn.

- To też wiem - oparł.

- Na twoim miejscu, już bym za nią biegła - powiedziała Ginny.

- Nie mogę teraz. Muszę chwilę ochłonąć. Ona pewnie też - powiedział Fred - Jeszcze się bardziej pokłócili i...

- Nie zerwie z tobą - przerwała mu - Jesteś głupi, impulsywny i nie myślisz co mówisz, ale cię kocha.

- Dzięki, Gin - powiedział rudowłosy - Dobry z ciebie pocieszyciel.

- Uczę się od najlepszych - powiedziała puszczając do niego oko.

Fred uśmiechnął się lekko i objął ją ramieniem, całując ją lekko w czoło. Czasem myślał, że nie jest tak dobrym bratem jak Bill albo Charlie. Jednak Ginny więcej wspomnień ma z bliźniakami i Ronem. To oni byli dla niej jak coś jej się działo. Bill i Charlie byli już starsi, Bill później się wyprowadził i Ginny widywała go od święta, a Ron i bliźniacy byli na miejscu.

***

Audrey skupiła się na nauce, by nie myśleć o kłótni z Fredem. Zabolały ją słowa Freda. Wiedziała, że nie jest najlepsza w pocieszaniu, ale starała się. Próbowała wszystkiego, żeby poprawić mu humor, tak jak on to zawsze robi. Tylko on ma do tego wrodzony talent i on nawet nie starając się potrafi poprawić jej humor. Audrey poczuła kolejną fale złości i w gniewie prawie przewróciła atrament na prawie skończone wypracowanie z eliksirów. Wzięła głęboki oddech. Chciała się nie denerwować, ale od kłótni drażniło ją wszystko. Chichot Clarie i Clary też.

Skończyła pisać wypracowanie i wstała od biurka. Poszła do łazienki, gdzie wzięła długi prysznic. Myślała o Fredzie. Nie potrafiła o nim nie myśleć. Poczuła łzy pod powiekami, którego chciała przegonić mrugając kilka razy, ale to było na nic. Łzy zaczęły spływać po jej policzkach. Wyszła z łazienki dopiero, kiedy ochłonęła.

- Ty i Fred na pewno się pogodzicie, kochanie - powiedziała Clarie, która zauważył minę Audrey. Przed nią blondynka nie mogła nic ukryć - Ja i Clara też się kłócimy o głupoty.

- Nie chce o tym rozmawiać, Clarie - powiedziała Audrey - Ja mu chciałam tylko poprawić humor.

- I on na pewno to docenia - powiedziała przyjaciółka - Był rozdrażniony. Nie panował nad sobą. Może ma jakieś problemy z gniewem, albo coś. Na pewno ci wszystko wytłumaczy. Fred cię kocha jak nikogo innego.

- Skoro tak mówisz - powiedziała blondynka - Idę już spać. Dobranoc, Clarie.

- Dobranoc - powiedziała Clarie, a Audrey przykryła się po samą głowę kołdrą.

Całą noc było jej zimno i cały czas się budziła i wierciła. W jej myślach ciągle gościł Fred i nie potrafiła myśleć o niczym innym. Żałowała, że nie wróciła do niego, żeby z nim porozmawiać. Może wtedy, by się pogodzili i Audrey mogłaby dość spokojnie.

Fred też nie potrafił spać. Siedział do późna nad pergaminem z produktami do sklepu, wymyślając kolejne. Musiał się czymś zająć, żeby nie myśleć o Audrey. Później już zaczął bazgrać głupoty po pergaminie. Położył się spać, ale wciąż jedynie gapił się w sufit, aż do rana.