Pus (Tom Riddle)

KARŞILAMA

Müzik önerisi

II. BÖLÜM

1 EYLÜL 1943

Etrafı aydınlatan, yerden duvarın yarısına kadar ulaşan taş kare meşaleler arasında huzursuz bir rüzgar hissedilirken alevleri, sanki görünmez bir rüzgarın etkisindeymiş gibi kıpırdanmaya başlamışlardı. Bu huzursuzluk saniyeler içinde artmış ve yerini bir girdap sesiyle aniden belirip yere kapaklanan bir kıza bırakmıştı. Hiç şüphesiz İki ayağının üzerinde duramayacağı kadar kötü bir yolculuk geçirmişti. Düştüğü yerden hemen yanında yanan taş meşalenin yanına kadar emekledi, tutunup ayağa kalkmayı planlıyordu. Hafifçe doğrulmaya çalışmasıyla birlikte bulanan midesi ve durmadan dönen başı devam etmesine izin vermedi. Midesinde ne varsa birden çıkardı. Birkaç saniye aynı pozisyonda hiç hareket etmeden kaldıktan sonra meşalenin dibine kendini bıraktı. Etraf da, üstü de batmıştı. Halen üzerinde giydiği sivil kıyafetleri vardı, onlardan kurtulması gerektiğini biliyordu. Kendine biraz zaman tanıdı. Baş dönmesi ve kusmanın da etkisiyle midesi de rahatlayınca yeniden ayağa kalkmayı denedi ve başardı. Gözünün önünü yeni yeni seçebiliyordu. Vakit kaybetmeden hızla asasını çıkararak yarattığı pisliği temizledi. Çantasını açarak içinden cübbe ve üniformayı aldı ve hızlıca üstüne geçirerek getirdiği kıyafetleri okulun armasıyla işlenmiş kocaman meşale çanağına attı. Son olarak görünmezlik pelerinini bir çırpıda üzerine geçirdi.

"Zindarlarda olmalıyım" diye düşündü bir yandan adımlarını zemin koridor'a ulaşmak üzere hızlandırırken. Burası... aynıydı. Geçen onca yıl etraftaki birkaç portre hariç hiçbir şeyi değiştirmemişti. Lyncia'nın okul yıllarında nasılsa, şimdi de öyleydi. Düşüncelerine daha fazla dalmadan yeniden görevine odaklandı. Professör McGonnagall'a ulaşmalıydı. "Muhtemelen odasında uyuyordur. Saate bakılırsa." Diye söylendi kendi kendine. Bir yandan gözünü hemen ilerisinde duran maun ağacından yapılmış, sayısız oyması bulunan devasa duvar saatinden ayırırken.

Professör McGonnagall'ın odasının nerede olduğunu biliyordu neyse ki. Okul yıllarda son derece sevdiği ve yakın olduğu tek profesördü. Profesör Snape'i de hep etkileyici bulmuştu. Özellikle Harry için yaptıklarını öğrendikten sonra, onun neden böylesine huzursuz ve katı olduğunu daha iyi anlamış, Profesör Snape'e hep içten içe duyduğu hayranlığı da artmıştı. Yine de öğrencilik yıllarındaki huysuz tavırları, diğer herkes gibi, kendi bina profesörü olmasına rağmen, Lyncia'yı da bezdirmişti. İki lafın belini kırabileceğiniz biri değildi. "Huzur içinde uyu." Diye düşündü yeniden eski güzel günlerindeymiş gibi görünen okulunda adımlarını atarken. Sanki onca ölüm ve yıkım burada gerçekleşmeyecekti.

Zemin Koridor'a ulaştığında Hastane Kanadığının bulunduğu Doğu Kanadı'na doğru adımlarını hızlandırdı. Bir yandan yürürken diğer yandan hala portesinde oyalanacak bir şeyler arayan meraklı gözlerin arasından fark edilmemeyi umarak yürüyordu. Etrafta kimseciklerin olmayışı okulun resmi olarak bu gece açılacak olması bir avantajdı. Doğu Kanadı'nın Hastane Kanadı'na bağlayan geçidin hemen sağında kalan oymalı kapılara ulaştığında derin bir nefes aldı. Burası, karşılıklı odalardan oluşan bir koridora açılıyordu. Bir kısım Profesörler bu kanatta kalıyordu.

Lyncia, Profesör McGonnagall'ın odasının değişmediğini ve orada olduğunu umarak kapıdan geçti ve hızlıca, anımsadığı odaya yöneldi.  Kontrol etmek için kapının yanında yazan isme baktı. Doğruydu. Tüm cesaretini toplayarak kapıyı çaldı. Ancak heyecan ve tedirginlikten görünmezlik pelerinini üzerinde unutmuştu.