Pus (Tom Riddle)

WALPURGIS ŞÖVALYELERİ

Müzik önerisi:

VI. BÖLÜM

6 EKİM 1943

Tom Riddle, elinde tuttuğu siyah deri kaplı günlüğünü diğerleri gelmeden önce dikkatle cübbesinin cebine koydu. Şimdi burada, gri taştan duvarlarıyla, son derece ruhsuz görünen odada dikdörtgen tahta bir masanın en başında tek başına oturuyordu.

Warren'ın ölümü üzerinden henüz bir sene geçmemişti. Kızlar tuvaletindeki haykırışlarını ve ölümcül bir çift sarı gözü görmeden önce içinde bulunduğu çaresiz hali hatırlıyordu. Az önce elinde tuttuğu, bir zamanlar masumane bir günlük olan obje ise, bu olaydan sonra değişmişti.

Yine de, en derinlerinde bir yerlerde, artık tamamen bastırılmaya yüz tutmuş olan ufacık bir ses zaman zaman itiraz etmeye çalışıyordu. Bazen Warren'ın ölüm anını uykusunda yeniden ve yeniden, yaşıyordu. Fakat bu rüyaları olay olurken aldığı hazdan uzaktı. Ruhu bölündüğünden beri uykusunda gördüğü vizyonlar azalsa da, halen geçmemişti. Ve yine ruhunun bir parçasını günlüğüne hapsettiğinden beri  o karanlık, vahşi bir hayvan gibi kontrolü ele almak için uğraşıyor daha fazlasını istiyordu.

Düşüncelerinden kapının açılma gıcırtısıyla sırtılırken, içeri giren sarı düz saçlı tıknaz yuvarlak yüzlü Roiser, Kahverengi dalgalı saçları ve son derece köşeli yüz hatlarıyla Avery, kuzgun karası gözleri, parlak siyah saçları ve yakışıklı simasıyla Lestrange, zayıf, dikkat çekici bir fiziksel özelliği bulunmayan Mulciber ve kumral parlak saçları ve ela gözleriyle giren Nott'u gördü. Bu grubun yavaş yavaş sayısı artan diğer üyelerine açık bir toplantı değildi.

"Oturun." Dedi Tom diğeri sessizce yerleşirken. Herkesin onun huzurunda çıkarken yaşadığı tedirginliği hissetmekten keyif alıyordu.

"Bildiğiniz üzere Sırlar Odası yaklaşık bir senedir açık değil. Fakat artık zamanı geldi." Sandalyesinden ayağa kalkmış ve sert ama yavaş adımlarla topuklarını vura vura odada dolaşmaya başlamıştı. "Bulanıkların ortada koşuşturup, layık olmadıkları bir eğitimi almaları, bizden biriymiş gibi özgürce yaşamaları kanıma dokunuyor." Dedi son sözünde duyduğu tiksintiyi sesiyle belli ederek.

Diğerleri birbirine tedirginlikle bakarken "Peki ama Hogwarts kapatılırsa? Geçen sefer Hagrid'in üzerine atmayı başarmıştın. Şimdi ne olacak?" konuşan Roiser'di.

"Peki ya Dumbledore? O da çok şüphelendi. Bu defa Hagrid'de uzakta olduğuna göre senin üzerine düşecektir." Diye ekledi Lestrange.

"Her şeyi Dumbledore'un üzerine yıkacağım! Böylelikle saldırıların neden sona ermediğinin cevabı verilirken, ayrıca ondan kurtulmuş olacağım! O gittiğinde aileler ve bakanlık okulun asıl tehditten kurtulduğunu düşünecek ve buraya bir şey olmayacak." Dedi karanlık bir coşkuyla.

Yaptığı plan kurnazca ama zordu. Özellikle Dumbledore gibi güçlü bir büyücüye karşı oldukça dikkatle hareket etmeliydi.

"Nasıl yapacaksın? Dumbledore'dan bahsediyoruz." Avery merakla sormuştu.

"Onu bir kere kandırdım. 5. Sınıf bir çocuğun oyununa geldi! Ucube Hagrid Azkaban'ın kıyısından dönerken ben hala buradayım!" sesinden Albus'u bile hor gördüğü anlaşılıyordu. Elini küçümseyici bir edayla masada oturanlara doğru sallarken, "Zamanı geldiğinde bana yardım edeceksiniz. Onun asasını ödünç alıp, basilisk'in öldürdüğü kişiye affedilmez laneti uygulayacağım ve ayrıca anılarını değiştireceğim." Dumbledore gibi birinin zihnine öylece girip sahte anı yerleştirmesi ya da asasını alması oldukça güçtü. Ancak imkansız değildi. Henüz on yedi yaşında çoğu yetişkin büyücü ya da cadının yaparken dahi öleceği bir şeyi başarmıştı. Kendisine ait bir hortkuluk yapmıştı. Tek yapması gereken zihinsel büyülerde biraz daha ustalaşmaktı. O da kendisini garantiye almak için.