"ချစ်ခြင်း မုန်းခြင်း ညီမျှခြင်း၏အလွန်"[Completed]

22💜 (Zawgyi)

ေန႕တစ္ေန႕ရဲ႕အစကို မ်က္ေတာင္ေလးပုတ္ခတ္ရင္းမ်က္လုံးဖြင့္တာနဲ႕အစျပဳတယ္ဆိုရင္...Jeonကေတာ့ လက္ေတြနဲ႕ေဘးအနားကို အထက္ေအာက္ ဆုံခ်ည္ဆန္ခ်ည္စမ္းေနရာကေန စတင္ခဲ့ပါသည္။

အနားက ေအးစက္စက္အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ မဲနက္နက္မ်က္ခုံးတန္းတို႔ကိုစုႀကဳံ႕ပစ္လိုက္သည္။မ်က္လုံးမပြင့္ေသး...အတိအလင္းမဟုတ္ေသးတဲ့ မွတ္ဉာဏ္မွာေတာင္ Jeonက ထိုလူ႕ကိုမေတြ႕ရလို႔ အလိုမက်ျဖစ္ေနၿပီ။

မ်က္လုံးဖြင့္လိုက္တဲ့အခါ ေဘးအနားကအိပ္ယာေလးက တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနသည္။

"Jimin "

"Jimin...ဘယ္သြားတာလဲ "

အိပ္ယာေပၚကထၿပီး ေရခ်ိဳးခန္း...အိမ္သာ ဝရံတာႏွံ႕ေနေအာင္ရွာေပမဲ့ Jiminကိုမေတြ႕ရတာေၾကာင့္ Jeon ႏႈတ္ခမ္းေတြကတင္းထန္ေနသည္။ဖုန္းကိုယူၿပီးေခၚေတာ့ တစ္ခါနဲ႕မကိုင္ႏွစ္ခါနဲ႕မကိုင္ပဲ...Jeonစိတ္မရွည္ေတာ့တဲ့ သုံးခါေျမာက္မွကိုင္သည္။

"ဘယ္မွာလဲ!...ဘာလုပ္ေနလို႔ ဖုန္းမကိုင္တာလဲ!။ဘာလို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကိုမေစာင့္ပဲအေစာႀကီးထသြားတာလဲ!"

CEO Park နားအနားကဖုန္းကိုအျမန္ခြာလိုက္ရသည္။ေမးခြန္းေတြနဲ႕ျပာယာခတ္ေနတာဆိုတာ...႐ုံးအလုပ္ေတြလုပ္ေနရတဲ့ကိုယ္ေတာင္ သူ႕ေလာက္ျပာယာမခတ္ဘူး။

"ငါ အလုပ္မွာ"

"ဘာသြားလုပ္တာလဲ "

"ဘာသြားလုပ္ရမွာလဲ...အလုပ္ လုပ္ေနတာေပါ့"

"အဲ့အလုပ္ေတြခဏထားခဲ့ၿပီး ျပန္လာခဲ့"

"ဘာကိစၥနဲ႕ ျပန္လာရမွာလဲ! "

"Jeonက Jiminကို ေတြ႕ခ်င္ေနတယ္ "

အပိုစကားေတြကိုေလအကုန္ခံၿပီးေျပာတာေလာက္ အျမင္ကပ္တာမရွိဘူး။ေျပာတဲ့လူက Jeonမလို႔...ပိုၿပီးေတာ့ အျမင္ကပ္တယ္။

"ဒါပဲ Jeon။ငါ အလုပ္မ်ားေနတယ္"

"ဟာဗ်ာ...Jeonကေတြ႕ခ်င္လို႔ပါဆို။မနက္နိုးနိုးခ်င္း ခင္ဗ်ားမ်က္ႏွာျမင္ခ်င္လို႔ လိုက္ရွာေနရတယ္။ဘာလို႔ ကြၽန္ေတာ္နိုးတဲ့အထိမေစာင့္တာလဲ "

"မင္းမနိုးမခ်င္း ထိုင္ေစာင့္ေနရမွာလား...ငါ့မွာ အလုပ္နဲ႕အကိုင္နဲ႕။ငါ့အလုပ္ေတြက ဒီေန႕မွျပန္စရတာ။ေနရာတကာ မင္းကိုပဲအခ်ိန္မေပးနိုင္ဘူး "