Kim Jesteś?

Rozdział 56

 - Powiemy im dzisiaj? - spytał, gdy tylko się obudziłam.

Otworzyłam oczy i zauważyłam mężczyznę wpatrzonego w zdjęcie i mój brzuszek.

- Czytałam, że powinno się z tym poczekać do dwunastego tygodnia, ale w sumie twój tata jutro wyjeżdża, możemy im powiedzieć wieczorem - wyszeptałam przeczesując jego włosy.

- Miałaś jakieś objawy? - spytał. - Nic nie zauważyłem.

- Przestała mi smakować kawa, ostatnio pochłaniam wszystko co podstawisz mi pod nos, czasami mam zawroty głowy i delikatne mdłości. Na rozprawie najprawdopodobniej też wymiotowałam z tego powodu.

- Czyli dobre miałem przeczucie, żeby zabrać cię do lekarza - stwierdził czule dotykając mojego policzka.

- Na to wychodzi - cmoknęłam jego usta i poszłam do łazienki.

Piętnaście minut później wyszłam z niej w samym koronkowym komplecie.

- Robisz to specjalnie? - wyszeptał obejmując mnie od tyłu.

- Nie, chce się ubrać do pracy - odparłam ze śmiechem.

- Jakiej pracy? Jesteś w ciąży! - uniósł się nieco.

- No właśnie w ciąży i to dopiero w drugim miesiącu, a nie jestem umierająca.

- Kochanie, powinnaś zostać w domu.

- Nie, powinnam iść do pracy i będę do niej chodzić czy ci się to podoba czy nie - wyznałam sięgając po czarną ołówkową spódnicę i podobną koszulę do wczorajszej, tylko że w odcieniu butelkowej zieleni.

- Przepraszam, martwię się - wyszeptał kładąc dłonie na mojej talii. - Pamiętam jak zmarła twoja mama i nie chcę, by to samo spotkało ciebie.

- Kochanie - oparłam dłonie na jego klatce piersiowej i nieco się przysunęłam. - Mówiłam o tym pani ginekolog w szpitalu, u mojej mamy największy problem polegał na tym, że jakiekolwiek leczenie zostało wdrożone zbyt późno. Będę monitorowana trochę częściej niż inne ciężarne i co dwa tygodnie mam mieć szczegółowe badania krwi - wyznałam. - Jeśli cokolwiek ich za niepokoi, będę od razu leczona, poza tym medycyna trochę się rozwinęła od tego czasu.

- Obiecaj mi, że cokolwiek by się działo, powiedz mi o tym.

- Obiecuję - musnęłam jego usta. - Nawet już nie mam anemii - wyszeptałam. - Wróciłam do normy w dwa tygodnie.

- Na następne jadę z tobą, a tym bardziej na następne USG.

- Ma się rozumieć - jeszcze raz musnęłam jego usta i zeszłam do kuchni, po drodze zabierając jeszcze szpilki i torebkę.

W kuchni jeszcze nikogo nie było, ale słyszałam na piętrze już jakieś hałasy, dlatego w każdej chwili spodziewałam się na dole radosnej gromady.

Postanowiłam przygotować jajecznicę, z czosnkowymi grzankami i wczorajszą sałatką dla chętnych, wiedząc że jeszcze jestem sama, skorzystałam z okazji i ukroiłam sobie kawałek czekoladowego ciasta.

- Fi? Dobrze się czujesz? - spytała siostra, jako pierwsza pojawiła się w kuchni.

- Tak. Dlaczego pytasz? - spytałam.

- Bo jesz ciasto czekoladowe na przemian z paluszkami z kurczaka, które zostały po wczoraj.

Nawet nie zdawałam sobie z tego sprawy, ale faktycznie.

- Jajecznicy? - spytałam.

- Poproszę, ale nie dodałaś do niej cukrowych pianek, albo czegoś w tym stylu?