Boşanmalarının bir yıl üstünden tekrar aynı time atanan iki askerin hikayesi.
-
Egemen hızlı ve sinirli adımlarla bana yanaştı. Hızlıca sırtımı dikleştirip kulağımdaki kulaklığı çıkardı. Saçlarımı kulağımın arkasına sıkıştırıp yüzümü inceledi. Omuz...
Merhabaaa... Nasılsınız? Sizi de Sevgili Komutanım'ı da çokk özlemişim. (Özel bölğm çok yakın bir zamanda gelecek)
Yeni bir kurgum var, seveceğinizi tahmin ediyorum. Özellikle de bu kitabı sevenlerin kesin seveceğini düşünüyorum.
Bu yüzden belki bir şans vermek istersiniz diye düşündüm. Profilimden ulaşabilirsiniz. Aşağıdan da düşman çiftimizin tanıtımını okuyabilirsiniz. Öptüm hepinizi 🫢🫢
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Adın ne senin?"
"Eyşan," diye çıkıştım. "Haftalardır bana böyle sesleniyorsun ya işte. Salak salak sorular sormak hoşuna mı gidiyor?"
Bir gıdım bile yerinden kıpırdamadan kafasını eğip nefes verir gibi güldü. Vücutlarımızın gittikçe yakınlaşması beni gererken onu itmek ve uzaklaştırmak istedim.
Kafasını kaldırdı, bal rengi gözlerini mavilerime dikti. Gülüşü dudaklarından kayboldu. "Gerçekten..." diye fısıldadı. "Gerçek ismin ne Eyşan? Kod adını sormuyorum."
"Bu bilgiye asla sahip olamayacaksın yüzbaşı." Başımı iki yana sallayıp sırıttım. "Ve bu seni mahvetmeli. Haftalardır beraber görev yaptığın kadın sana dair her şeyi bilirken sen bu kadının adını dahi bilemeyeceksin."
--
"Biz seninle ne takım arkadaşıyız ne de iş. Aklını başına al yüzbaşı! Tanıştığımız ilk gün birbirimizi öldürmeye çalıştık biz. Benim o günden beri başka hiçbir gayem yok. Bu işin sonunda ya sen ölmüş olacaksın ya da ben."
