Sevgili Komutanım

44

hoş geldinizzz iyi okumakar diliyorum. satır arasında buluşalımmm 💗💗
————

3 yıl önce, Leyla,

"Ben yapamayacağım," diye mırıldandım aynadaki yansımama. "Ya yanlış bir şey yapıyorsam? Ya hata ediyorsam?"

Üzerimdeki bembeyaz gelinliğe bakarken dışarıdaki gürültü beynimdeki gürültüden fazla değildi. Ellerim gerginlikle titrerken odadaki kapı ve camları kontrol ettim. Nereden kaçabileceğimi hesaplamaya çalıştım.

Evlilik de neydi? Nereden çıkmıştı? Ben bu hale ne zaman ne ara gelmiştim? O teklifi kabul ederken aklım neredeydi?Ne zaman, hangi ara emin olmuştum Egemen'i sevdiğimden? Daha önemlisi, onun beni sevdiğinden nasıl emin olmuştum?

Ya her şey kötüye giderse, ya bizim evliliğimiz de anne-babamın evliliğine benzerse? O zaman ne yapardım?

Ya "Her kız annesinin kaderini yaşar." efsanesi gerçek çıkarsa ne yapacaktım? Egemen'in değişmeyeceğinden nasıl emin olacaktım?

Gözümden akan bir damla yaş ile bakışlarım tekrar yüzüme odaklandı. Çok ama çok korkuyordum. Her şey muammaydı.Keşke annem de burada olsaydı. Egemen'i tanısa, fikirlerini benimle paylaşsa, içimi rahatlatsaydı.

Keşke her şey, bu evlilik bu kadar aceleye gelmeseydi. En azından telli duvaklı çıkabileceğim bir evim olsaydı...

Odanın kapısı açıkınca aynadan tam arkamda duran Egemen ile göz göze geldik. Odaya girerken yüzünde belli olan gülümsemesi kırmızı gözlerimle birleşince soldu. Hızla odaya girip kapıyı kapattı ve yanıma ilerledi.

Arkamı döndüm, yüz yüze geldik. "Ben çok korkuyorum." diye fısıldadım.

Ellerini uzatıp yüzümü elleri arasına aldı. "Leyla'm," diye mırıldanıp alınlarımızı birleştirdi.

Bileklerini tutup ellerini yüzümden uzaklaştırdım, bir adım geriledim. "Egemen, ben... Ben- Çok zor benim için..."

Uzaklaşmama izin vermedi. "Benzemeyecek," diye mırıldandı usulca. "Korktuğun hiçbir şeye benzemeyecek. Çok güzel olacak. Zaten, içinde senin bulunduğun bir şeyin kötü olma imkanı yok."

Bir anda, çok büyük bir hızla sanki kalbimin üzerinden bir yük kalmış gibi derin bir nefes aldım. Benim geri attığım adımın karşılığında bana bir adım attı. İçimde saklıyor sandığım her korkuyu anbean görebiliyor olmasına şaşırdım. Her çekincemi biliyor olmasına şaşırdım.

Uzanıp yavaşça dudaklarına kapadım dudaklarımı. Her şey çok güzel olmasa da olurdu sanırım. Egemen olsa yeterdi. Benimle olsa yeterdi.

///////

Günümüz, Leyla,

"Egemen çıkar mısın artık şu odadan ya?" Arkamı dönüp sinirle müstakbel kocama sitem ederken bir çocuk gibi omuz silkip oturduğu yerde yayıldı.

"Tamam, ben kapatıyorum gözlerimi. Giyin sen."

Benimle beraber gelin odasına girmişti ve sabahtan beri asla ama asla dibimden ayrılmıyordu. Sorun neydi ve bu çocukça davranışı neden yapıyordu hiçbir fikrim yoktu ama gerçekten aklım ermiyordu yaptıklarına. Düğün salonuna adım attığımızdan beri sürekli bir adım arkamdaydı. Tuvalete gittiğimde kapıda nöbet tutuyor, birileriyle konuştuğumda yanımızda bekliyordu ve şimdi de benim gelinliğimi giymem gerekirken odadan çıkmıyordu.

Ona doğru birkaç adım attım ve ayaklarının dibine geldim. Yukarıdan bakarken "Neyin var senin?" diye sordum yumuşacık bir sesle. Çünkü belli ki bir şey olmuştu.