Sevgili Komutanım

27

oyyy hoşgeldiniz. biraz mesgulum onceki bölğm yorumlarınıza şimdi bakıcam. bu bölümde de yorumlarınızı bekliyorummmm yorumlarda bulusalimmii 👉🏻👈🏻

————

Aptal Egemen hala gelememişken onu beklemekten bıkıp mutfağa geçmiştim. Kahvenin suyu kaynadığında bardağıma doldurup kahvemi hazırladım. Bu sırada yine çalan telefonumu duyup kafamı yana çevirdim. Arayan yine Alihan'dı. Bıkkınlıkla bir nefes verip telefonu açtım.

"Leyla?"

"Evet?"

"Çok merak ettim seni. Neden açmıyorsun telefonlarımı? Sarp da sadece iyi olduğunu söylüyor, başka bir şey söylemiyor? Neredesin sen? İyi misin?"

O aceleyle hızlı hızlı konuşurken kahvemden bir yudum alıp belimi mutfak tezgahına yasladım.

"Hmm," dedim mırıltıyla. "Doğru söylemiş Sarp. İyiyim. Noldu?"

"Noldusu mu var Leyla? Vurulmuşsun. Çok merak ettim seni."

"İyiyim Alihan. Askerim ya ben, oluyo öyle şeyler sık sık."

"Telefonlarımı neden açmıyorsun?"

"Bence sen sebebini gayet iyi biliyorsun."

"Gerçekten önemli olduğunu düşünmesem asla öyle bir konuyu açmazdım. Seni benden uzaklaştıracağını bilsem asla ama asla adını bile anmazdım."

"Uzaklaşmadık ki Alihan." dedim şaşkınlıkla. "Neden aramızda bir şey varmış gibi konuşuyorsun?"

"Olacaktı ama,"

"Ohoo," dedim sinirle. "Aynı konuyu baştan mı alacağız biz yine?"

"Leyla bi dinlesen, bana beş dakika olsun zaman ayırsan... Kendimi doğru düzgün açıklamama bile izin vermiyorsun ki."

Kahveyi elime alıp yavaş yavaş odama yürürken sesli bir nefes verdim.

"Buyur, açtım işte telefonunu. Söyle."

Telefon kulağımdayken kahveyi tuttuğum kolumu büktüm ve kapının kulpuna bastırdım. Kahveyi dökmeden açabildim ve odaya girdim.

"Böyle olsun istemiyorum," dedi. "Yüz yüze görüşsek? Sonra kararına saygı duyacağım, söz."

Ben odaya girdikten sonra kapıya dönüp ayağımla itecekken arkamda bir beden aniden elimdeki kahveyle diğerindeki telefonu aldı.

Korkuyla "Hiyh!" diyip arkamı döndüm. Egemen telefonu kulağına götürürken kahveyi kapının yanındaki komodinin üzerine koydu, benden hiç uzaklaşmadan tam dibimde, normal bir akışta Alihan'a cevap verdi.

"Tabii kardeşim. Şırnak'a döndüğümüzde evimize davet ederiz, misafirimiz olursun. Ne diyeceksen dersin orada."

Alihan'ın ne dediğini duyamadım. Elimi uzatıp telefonu alacakken bileğimi yakaladı, izin vermedi. Bileğimi bırakmadan kapıyı kapattı, beni de kapıya yaslayıp bileğimi kapıyla elinin arasında yukarıda tutmaya devam etti.

"Aa olur mu öyle şey?" Alayla konuşmaya devam etti. "Ne de olsa Leyla senin kardeşin sayılır. Sen öyle diyordun ya! Tabiiki de yeni evimize ziyarete seni de çağırırız. ... Aynen kardeşim benim, aynılarını iletiyorum sana. ... Tabii Leyla'ya da selamını söylerim abisi. Hadi şimdi gece gece rahatsız etme bizi. ... Hadi birader hadi."

Telefonu kapatıp arkaya doğru yatağın üzerine fırlattı. Sonunda bana döndüğünde az önce hiçbir şey yaşanmamış gibi hoş ve serseri bir sırıtış vardı yüzünde.

"Son günlerde tam istediğin gibi bir adamım fark ettin mi?"

Güldüm alayla.

"Öyle mi?" dedim kaşlarımı kaldırıp. "Nasıl bir adamsın mesela?"