Twisted Pleasure

Κεφάλαιο 11

Ετοιμάζομαι να φύγω από το γραφείο, ο ήλιος δύει και νοιώθω το κεφάλι μου γεμάτο από αριθμούς, το κινητό μου όμως ξεκινάει να χτυπάει και σταματάω. Βλέπω πως με καλεί ο Τζακ - ο λογιστής μου. <<Παρακαλώ>> απαντάω στο δεύτερο χτύπημα, <<Καλησπέρα Γουέντι, συγνώμη για την ώρα, αλλά μου ζήτησες να ταχτοποιήσω ένα ζήτημα το πρωί>> σαράντα εκατομμύρια δολάρια δεν το λες απλό ζήτημα... 

<<Ναι και;>> ελπίζω να τα κανόνισε όλα και να μην χρειάζεται να βρεθώ η ίδια με τον Μάικλ. <<Να...>> όχι, όχι, όχι... Από τον τόνο του και μόνο καταλαβαίνω πως κάτι δεν πάει καλά, <<Μίλησα με την γραμματέα του και πριν λίγο μαζί του και όπως που είπαν και οι δυο... δεν έχει γίνει κανένα λάθος... αυτή είναι η χορηγία του>>. Τι πράγμα. 

<<Μα εγώ δεν τα θέλω αυτά τα χρήματα, θέλω να τα πάρει πίσω>> λέω έντονα και σφίγγω το κινητό στα χέρια μου, <<Δε... δεν ξέρω Γουέντι, φαίνεται αποφασισμένος να μην τα πάρει πίσω και άλλωστε δεν τα έδωσε σε εσένα, αλλά στον οίκο. Μεταξύ μας αυτά τα λεφτά θα σε βοηθήσουν για την φετινή κολεξιόν, έχεις έξοδα και..>>. 

<<Δεν τα θέλω>> λέω άγρια και νοιώθω το αίμα να ανεβαίνει στο κεφάλι μου, ακούω τον Τζακ να καθαρίζει τον λαιμό του και να παίρνει μια ανάσα <<Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι, εκτός κι αν εσύ η ίδια τον πείσεις να τα πάρει πίσω>>. Εγώ... δεν θέλω ούτε στο ένα μέτρο να τον πετύχω, όχι να πάω εσκεμμένα να τον συναντήσω. <<Εσύ αποφασίζεις>> συμπληρώνει ο Τζακ και αναστενάζω, <<Καλά... σε ευχαριστώ>> λέω βιαστικά και κλείνω το τηλέφωνο. Δεν είχα καμία όρεξη να συναντήσω τον Μάικλ Κινγκ, αλλά δεν μπορώ να δεχτώ τόσα χρήματα. 

Πιάνω την τσάντα μου, βγαίνω από το γραφείο και έπειτα από το κτήριο, το σπίτι του δεν είναι πολύ μακριά από εδώ και αυτή την ώρα η κυκλοφορία είναι αραιή, θα φτάσω σχεδόν αμέσως και ελπίζω να τον πετύχω εκεί. Βάζω το αμάξι μου μπροστά και ξεκινάω, χαλάρωσε Γουέντι, προσπάθησε να μην τον βρίσεις, πες του ότι αυτά τα χρήματα είναι πολλά και ότι δεν θέλεις να εκθέσεις τους υπόλοιπους χορηγούς που δίνουν λιγότερα. Αυτό σίγουρα είναι ένα καλό επιχείρημα, δε θα μας πάρει περισσότερο από δέκα λεπτά με ένα τέταρτο το πολύ για να ξεκαθαρίσουμε αυτήν την κατάσταση. Εντάξει μπορώ να τον ανεχθώ για τόσο λίγο, θα συγκρατηθώ. 

Σταματάω έξω από το κτήριο και παίρνω μερικές βαθιές ανάσες, προχωράω μέχρι την είσοδο και πριν χτυπήσω, η πόρτα ανοίγει και βλέπω μπροστά μου τον Άνταμ - τον οδηγό που έχει ο Μάικλ. Φαίνεται αρκετά μεγαλύτερος πλέον, αλλά τα χαρακτηριστικά του παραμένουν σκληρά όπως τότε. <<Δεσποινίς Σάτον>> η φωνή του έχει μια χροιά έκπληξης και χαμογελάω καθώς θυμάται το όνομα μου. <<Θα ήθελα να μιλήσω με τον κύριο Κινγκ - για επαγγελματικούς λόγους, είναι σπίτι;>> ξεκαθαρίζω και με κοιτάει για λίγο, αλλά εν τέλη παραμερίζει για να περάσω μέσα.