Twisted Pleasure

Κεφάλαιο 47

Μπαίνω μέσα στο νοσοκομείο και ανεβαίνω στην αίθουσα αναμονής βρίσκοντας τους γονείς της Αλεξάνδρας και του Αντρέι να περιμένουν απ' έξω μαζί και κάποιους φίλους. <<Γουέντι>> η Ιζαμπέλα, μητέρα της Αλεξάνδρας με εντοπίζει και έρχεται προς το μέρος μου, <<Πως είναι;>> ρωτάω και χαμογελάει πλατιά. <<Μια χαρά ο γιατρός μόλις μας ενημέρωσε ότι όλα πάνε καλά και ο Αντρέι είναι μαζί της>> αφήνω την ανάσα μου και κάθομαι μαζί της σε μια από τις καρέκλες περιμένοντας τις εξελίξεις. 

Τρεις ώρες αργότερα και ακόμα δεν μας έχουν ενημερώσει, βλέπω πως όλοι αγωνιούν να μάθουν, <<Θέλετε καφέ;>> ρωτάω τόσο την Ιζαμπέλα όσο και τους υπόλοιπους, η μαμά της φίλης μου γνέφει καταφατικά και σηκώνομαι ώστε να πάω μέχρι το κυλικείο. Έφυγα τόσο βιαστικά από το σπίτι που δεν πρόλαβα να αλλάξω και τα πόδια μου πονάνε αφόρητά.  Κατεβαίνω με το ασανσέρ και παραγγέλνω περιμένοντας υπομονετικά, <<Ευχαριστώ πολύ>>. Ο υπάλληλος μου δίνει τους καφέδες και γυρίζω ώστε να κατευθυνθώ προς τον χώρο απ' όπου βγήκα, αλλά σταματάω απότομα καθώς αντικρίζω τον Μάικλ μπροστά μου. 

Το πρόσωπο του είναι αγριεμένο και με κοιτάζει έξαλλος. 

<<Τι κάνεις εδώ;>> ρωτάω και τον πλησιάζω. 

<<Είπα να σου κάνω έκπληξη και να γυρίσω πίσω νωρίτερα, αλλά μόλις έφτασα σπίτι η Νίκη μου είπε ότι ήρθες στο νοσοκομείο>> ο τόνος του είναι κοφτός και συνοφρυώνομαι. Δεν καταλαβαίνω γιατί έχει νευριάσει. 

<<Ναι η καλύτερη μου φίλη γεννάει τι ήθελες να κάνω;>>. 

<<Να με ενημερώσεις Γουέντι. Μπορούσες να στείλεις ένα μήνυμα για το που θα είσαι>>. 

<<Δεν είμαι μωρό για να δίνω αναφορά, στο νοσοκομείο ήρθα δεν πήγα σε άλλη χώρα>>. Η φωνή μου πλέον έχει ανέβει μερικές οκτάβες και αρκετά μάτια γυρίζουν προς το μέρος μας. 

<<Είσαι η αρραβωνιαστικιά μου και σύντομα γυναίκα μου, θα με ενημερώνεις όπου πας και ότι κάνεις. Εάν δεν είσαι σπίτι ή στο γραφείο θα με ενημερώνεις για το που πας>>. Σφίγγει τις γροθιές του και τον κοιτάζω άγρια. 

<<Εάν είναι έτσι ο έγγαμος βίος τότε προτιμώ να μην σε παντρευτώ, εσύ όμως δεν χρειάζεται να δόσεις καμία αναφορά μόνο εγώ. Που ξέρω που ήσουν και με ποιους στην Ουάσιγκτον;>>. 

Τα βλέμματα μας ενώνονται και καταπίνει. 

<<Δεν είναι το ίδιο>>.