Twisted Pleasure

Κεφάλαιο 42

<<Συγχαρητήρια εσύ ξεπέρασες τον εαυτό σου>> κοιτάζω την Αλεξάνδρα απέναντι μου, η οποία είναι σαστισμένη από όλα όσα έχουν γίνει το τελευταίο διάστημα. Πίνει λίγο από τον χυμό της και πιάνει την φουσκωμένη κοιλιά της. <<Θα με κάνεις να γεννήσω πριν την ώρα μου>>, γελάω και κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου, <<Τότε σίγουρα θα με σκοτώσει ο Αντρέι>>, σχολιάζω και χαμογελάει. <<Μπα δεν νομίζω, να άφηνε ο Μάικλ κάποιον, να σου κάνει κακό>>. 

<<Πες καλύτερα να με πλησιάσει>> με κοιτάζει και χαμογελάει περισσότερο, <<Απειλεί ότι έτσι και με αγγίξει κάποιος θα τον σκοτώσει>>, η Αλεξάνδρα μου ρίχνει ένα συμπονετικό βλέμμα και αναστενάζω <<Αυτό σημαίνει πως σε αγαπάει>> την κοιτάζω και γελάω, <<Με τον δικό του τρόπο...>> συμπληρώνει και πίνω λίγο από το καφέ μου. 

<<Πες μου εσύ τα νέα σου, πότε με το καλό θα βγει το νέο μέλος της παρέας;>> την ρωτάω και χαϊδεύει την κοιλιά της. <<Σύντομα - πολύ σύντομα, ο γιατρός μου, μου είπε να μην μετακινούμε  αυτό το διάστημα, καθώς μπορεί να γεννήσω. Λυπάμαι που δεν θα μπορέσουμε να έρθουμε στην επίδειξη>>. 

<<Μην ανησυχείς, το καταλαβαίνω, εύχομαι μόνο η μικρός να μην μοιάσει στον πατέρα του>> η Αλεξάνδρα γελάει και πραγματικά χαίρομαι για αυτήν και τον Αντρέι. <<Ούτε ο Σεμπάστιαν θα καταφέρει να έρθει με την Άννα, αν και είναι μόλις στο πέμπτο μήνα, ο Σεμπάστιαν είναι κάπως υπερπροστατευτικός>>.

<<Κάπως;>> ρωτάω ειρωνικά και ανασηκώνει τους ώμους της, αυτός ο άνδρας πάντα μου έβγαζε κάτι άγριο, κάτι σκοτεινό, το ίδιο και ο Μάικλ. Απλά ο Μάικλ το δείχνει, ενώ ο κολλητός του πάντα έκρυβε τα συναισθήματα του. 

<<Οι γονείς σου;>> ρωτάει η Αλεξάνδρα και κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου. <<Λυπάμαι...>>. 

<<Δεν χρειάζεται το έχω συνηθίσει πλέον, δεν υπήρχε περίπτωση να έρχονταν σε μια επίδειξη μόδας, την οποία έχει σχεδιάσει η κόρη τους>>. 

Η φίλη μου αναστενάζει και αλλάζει θέμα συζήτησης προσπαθώντας να ελαφρύνει την ατμόσφαιρα και ξεκινάμε να μιλάμε για τις νέες τάσεις της μόδας και άλλα γενικά θέμα. 

<<Όλα θα πάνε καλά, θα σχίσεις είμαι σίγουρη>>, λέει η Αλεξάνδρα καθώς βαδίζουμε προς την έξοδο του καφέ, αλλά μόλις βγαίνουμε έξω σταματάει απότομα. Γυρίζω και βλέπω τον Μάικλ να στέκετε μπροστά μου ακουμπισμένος πάνω στην κόκκινη Ferrari του. <<Μάικλ>> λέω και τον κοιτάζω, καθώς δεν θυμάμαι να είχαμε κανονίσει να βρεθούμε, <<Αλεξάνδρα>>.