Twisted Pleasure

Kεφάλαιο 4

8 χρόνια πριν.

Μάικλ.

Οκτώβριος του 2016.

Αφήνω το αλκοόλ να κάψει τον ουρανίσκο μου και κοιτάζω έξω από τις τεράστιες τζαμαρίες στο διαμέρισμα του Αντρέι. Κάπου μέσα στο σπίτι ακούγονται συζητήσεις, αλλά εμένα το μυαλό μου τρέχει αλλού. O Νυχτερινός ουρανός είναι συννεφιασμένος και ίσως βρέξει αργότερα, το φθινόπωρο έχει μπει για τα καλά και πριν καν τελειώσω την σκέψη μου στάλες βροχής πέφτουν πάνω στα τζάμια.

<<Έπρεπε να έφερνες και την δική σου>> η φωνή του Σεμπάστιαν ακούγετε πίσω μου και γυρίζω προς το μέρος του, κρατάει και αυτός ένα γυάλινο ποτήρι στα χέρια του και πίνει μερικές γουλιές. <<Δεν χρειάζομαι βοήθεια>> χαμογελάει αχνά και με κοιτάζει <<Δεν είπα ότι χρειάζεσαι βοήθεια, απλώς...>> κάνει ένα βήμα πιο κοντά μου και χαμηλώνει την φωνή του <<Θέλω να βεβαιωθώ ότι όντως είναι δική σου>> γρυλίζω και χαμογελάει περισσότερο. Ήθελε να την βρομήσω. Να την κάνω δική μου. Εάν δεν το έκανα... θα το έκανε αυτός, όχι με την βία - ποτέ, αλλά θα την έριχνε αργά ή γρήγορα, θα την έριχνε. Όλες έπεφταν για πάρτη του, γιατί αυτή να αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα.

Γυρίζουμε το κεφάλι μας απότομα καθώς ακούμε κάτι να σπάει από το εσωτερικό του σπιτιού και βλέπουμε τον Αντρέι να φιλάει την Αλεξάνδρα. Το πάτωμα έχει σπασμένα γυαλιά από το ποτήρι που προφανώς κρατούσε στα χέρια της, ρίχνω ένα φευγαλέο βλέμμα στον Σεμπάστιαν που κοιτάζει και αυτός την σκηνή που διαδραματίζεται.

Τα χέρια του Αντρέι διατρέχουν το κορμί της και την ακούω να αναστενάζει πάνω στα χείλη του, ίσα που ακούγετε. Τον θέλει. Το ίδιο και αυτός. Πρώτη φορά τον βλέπω έτσι με μια γυναίκα. Μια Υποτακτική. Η θέση της είναι στην λέσχη, όχι στο γαμημένο το ρετιρέ του, με όλους μας εδώ.

Ελάχιστες φορές δεν ξέρουμε πως να αντιδράσουμε, κοιτάζω τον Άλεξ απέναντι μας και νοιώθω τους παλμούς μου να ανεβαίνουν έπρεπε να φύγουμε, αλλά η σκηνή μαγνητίζει τα βλέμματα μας. Της ξεκουμπώνει το φόρεμα και σηκώνει τα μάτια της, κοιτάζει προς το μέρος μας και ενώνει το στόμα της με το δικό του. Το ύφασμα κυλάει από το κορμί της και μένει μόνο με τα μαύρα εσώρουχα της, αν και μόλις είκοσι τα στήθη της είναι σφιχτά σαν... η ανάμνηση μιας συγκεκριμένης γυναίκας με κάνει να σφίξω το ποτήρι στο χέρι μου και να πιώ το υπόλοιπο ουίσκι. Χρειάζομαι κι άλλο, χρειάζομαι αρκετό για ώστε να πάψω να την σκέφτομαι, κάνω ένα βήμα και ξεκινάω να περπατάω μέχρι το μπαρ στην άλλη πλευρά.