Twisted Pleasure

Κεφάλαιο 34

Σκύβω πάνω στο τραπέζι του μπιλιάρδου, σπρώχνω τον κώλο μου προς τα πίσω στο χέρι του και με χτυπάει ελαφρά. <<Ανυπομονείς για κάτι sweetheart;>>. 

Ναι για εσένα. Σε θέλω. 

Το χέρι του γλιστράει γύρω από το στριγκάκι μου και αρχίζει να το κατεβάζει <<Ας ξεφορτωθούμε κι αυτό>>. Δεν μπορώ να κοιτάξω πίσω μου, αλλά πλέον στέκομαι εντελώς γυμνή μπροστά του. <<Ρίξε την βολή, sweetheart>>.

Θέλω να πετάξω την στέκα και να τα παρατήσω, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να πετύχω. Το ξέρω. Σημαδεύω την άσπρη, την χτυπάω με την καρδιά μου να σφυροκοπά, αλλά ούτε καν που αγγίζει την μαύρη...

Κλείνω τα βλέφαρα μου και περιμένω το χτύπημα του, όμως δεν έρχεται. Αντ' αυτού,  σκύβει από πάνω μου και με οριζοντιώνει στο τραπέζι σπρώχνοντας την στέκα προς την πλαϊνή σπόντα. Μπορώ να αισθανθώ το πέος του να πιέζετε στον πισινό μου. <<Έχασες την βολή....>> λέει ψιθυριστά, δίπλα από το αυτί μου, με την ανάσα του να χτυπάει τον γυμνό λαιμό μου και πιέζει το μάγουλο μου στην τσόχα. <<Βάλε τα χέρια σου πάνω στο τραπέζι και μείνε ακίνητη>>.  Κάνω αυτό που μου ζητάει. 

<<Θα σε τιμωρήσω Γουέντι και ίσως την επόμενη φορά να είσαι πιο προσεκτική και να μην την χάσεις>>, μετακινείτε έτσι που στέκετε αριστερά μου, με το πέος του να ορθώνετε επάνω στον γοφό μου. Αναστενάζω και η καρδιά μου είναι έτοιμη να πεταχτεί έξω από το στήθος μου, που ανεβοκατεβαίνει λαχανιασμένο. Χαϊδεύει τον πισινό μου με το ένα χέρι, ενώ το άλλο τυλίγετε γύρω από τον αυχένα μου και σφίγγει τα μαλλιά μου ακινητοποιώντας με, με τον αγκώνα του πάνω στην πλάτη μου. 

<<Άνοιξε τα πόδια σου>> καταπίνω και διστάζω για ένα λεπτό, αλλά είναι αρκετό ώστε να με χτυπήσει με τον χάρακα. Γαμώτο. Ο θόρυβος όμως είναι πιο δυνατός, από το τσούξιμο που νοιώθω στο σημείο και καταπίνω αιφνιδιασμένη, μέχρι που με ξανά χτυπάει και μου κόβετε η ανάσα. <<Πόδια!>> προστάζει και τα ανοίγω με την ανάσα μου ρηχή. Ο χάρακας πέφτει ξανά πάνω μου. 

Ωωωχχχ... Τσούζει, αλλά ο κρότος που κάνει πάνω στον κώλο μου είναι χειρότερος από την αίσθηση που αφήνει. Κλείνω τα μάτια μου και παίρνω μια ανάσα απορροφώντας τον πόνο. Δεν είναι πολύ δυνατός, ενώ ακούω την ανάσα του Μάικλ να γίνετε πιο τραχιά. Με ξανά χτυπάει, και πάλι, και ξανά ενώ ένα βογκητό βγαίνει από το στόμα μου. Δεν έχω ιδέα πόσα χτυπήματα μπορώ να αντέξω, όμως το να τον ακούω, το να ξέρω πόσο ξαναμμένος είναι, τροφοδοτεί κατά έναν τρόπο την διέγερσή μου και συνεχίζω.