Twisted Pleasure

Κεφάλαιο 27

Στις εννέα παρά πέντε στέκομαι μπροστά από τον ολόσωμο καθρέφτη και κοιτάζω το αποτέλεσμα, το ασημένιο φόρεμα ακουμπάει το πάτωμα, ενώ το αριστερό μου πόδι είναι εκτεθειμένο από το άνοιγμα που υπάρχει. Έχω αφήσει τα μαλλιά μου να πέφτουν κυματιστά στην πλάτη μου και προσπάθησα να μην βαφτώ πολύ έντονα. Πιάνω την τσάντα, το κινητό μου και βγαίνω προς την κουζίνα και το ασανσέρ. 

Μόλις φτάνω στην είσοδο μια μαύρη λιμουζίνα σταματάει μπροστά και από μέσα βγαίνει ένας υπέρ γοητευτικός Μάικλ. Φοράει μαύρο σμόκιν, ενώ στο αριστερό του χέρι διακρίνω ένα ρολόι καθώς και ένα χρυσό δαχτυλίδι, το οποίο κοσμεί το μικρό του δάχτυλο. Με μια γρήγορη ματιά παρατηρώ το οικόσημο του, μια καρδιά και ένα χέρι να ξεπροβάλει από μέσα της κρατώντας ένα σπαθί, ενώ το M και το K είναι μπλεγμένα μεταξύ τους. 

Τα μάτια του με κοιτάζουν και ένα χαμόγελο απλώνετε στα χείλη του, μου δίνει το χέρι του και το πιάνω χαμογελώντας, ακουμπάει απαλά τα χείλη του πάνω του κάνοντας μου ένα διακριτικό χειροφίλημα. <<Υπέροχη>> λέει δίπλα από το αυτί μου και με βοηθάει να μπω μέσα στο αμάξι, η αλήθεια είναι πως με το που έβαλα το φόρεμα ένοιωσα λες και ήταν φτιαγμένο για μένα. Κάθομαι δίπλα του και τον κοιτάζω, ακουμπάει το χέρι του στο γυμνό μου γόνατο και νοιώθω να ανατριχιάζω. Πως σκατά γίνεται ακόμα και αυτή η μικρή κίνηση του, να μου προκαλεί τόση αναστάτωση. 

Αναρωτιέμαι εάν το ίδιο συμβαίνει και σε αυτόν όταν τον αγγίζω εγώ ή μήπως είναι αλώβητος. Μήπως ο Μάικλ Κινγκ είναι ένα εγωπαθές κάθαρμα, χωρίς συναισθήματα. Όμως η πράξη και τα λόγια του σήμερα μου δείχνουν άλλα. Μου δείχνουν ότι κατά βάθος υπάρχει ο Μάικλ που γνώρισα, ο Μάικλ που ελπίζω να βγει στην επιφάνεια - πριν να είναι αργά και για τους δυο μας. 

Τον ακούω να καθαρίζει τον λαιμό του και γυρίζει προς το μέρος μου, βάζει το χέρι του μέσα στην τσέπη του παντελονιού του και βγάζει ένα μικρό κουτάκι. Τα μάτια μου τρέχουν από το κουτί σε αυτόν και πάλι πίσω, ενώ η καρδιά μου χτυπάει δυνατά, ελπίζω να μην είναι αυτό που φαντάζομαι. <<Αυτό είναι για εσένα>>. 

Μου δίνει το κουτί, αλλά φοβάμαι να το ανοίξω, εν τέλη παίρνω μια ανάσα και σηκώνω το καπάκι και από μέσα αποκαλύπτεται ένα υπέροχο ζευγάρι διαμαντένια σκουλαρίκια. <<Τι είναι αυτό;>> ρωτάω και η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή. <<Σου είπα είναι για εσένα, νομίζω ταιριάζει με το φόρεμα>> λέει προσπαθώντας να δείχνει ατάραχος, αλλά μπορώ να δω πως το σώμα του είναι σφιγμένο. <<Μη μου πεις ότι κι αυτά τα είδες και φαντάστηκες πόσο ωραία θα είναι πάνω μου;>>. Μου ρίχνει ένα άγριο βλέμμα και σηκώνω το φρύδι του, <<Όχι Γουέντι, δεν τα είδα. Για την ακρίβεια ανήκουν στην μητέρα μου>>.