Twisted Pleasure

Κεφάλαιο 63

Μάικλ.

 9 μήνες μετά.

<<Αυτό είναι πέρα από τις δυνατότητες μας>> φωνάζει ο Άντονι ο αρχιτέκτονας της λέσχη στην Ουάσιγκτον. <<Δεν γίνετε, εάν μου ζητάτε τέτοια πράγματα θα αναγκαστώ να παραιτηθώ>>. 

Ντάξει, αντίο. 

Απλώνω τα πόδια μου και κάθομαι αναπαυτικά στην καρέκλα και νοιώθω τους μυς μου να τεντώνονται εάν συνεχίσει έτσι θα τον διώξω μόνος μου. 

<<Το εννοώ κύριε Κίνγκ. Μπορεί να με πληρώνετε αδρά αλλά αυτά είναι εξωφρενικά και ο χρόνος μας πιέζει τα εγκαίνια είναι σε έναν μήνα δεν προλαβαίνω να χτίσω ένα ακόμα όροφο!>>. 

Προσπαθώ να συγκρατήσω τα νεύρα αν και μου είναι πολύ δύσκολο. Υποτίθεται πως είναι ο καλύτερος στο είδος του σε ολόκληρη την Ουάσιγκτον δεν μπορεί να χτίσει έναν γαμημένο όροφο ακόμα σε τριάντα τρείς ημέρες. Μου είχε έρθει μια ιδέα ένα βράδυ να φτιάξω έναν όροφο προσωπικό, έναν όροφο που να μπορούμε να τον χρησιμοποιούμε μόνο εμείς και οι φίλοι μας. Εδώ δεν υπήρχε δυνατότητα για κάτι τέτοιο αλλά στην νέα λέσχη τα πάντα μπορούν να γίνουν αρκεί να με υπακούν οι υπάλληλοι μου, τους οποίους πληρώνω πάρα πολλά λεφτά. Θέλω να έχουν τελειώσει όλα όσα πιο γρήγορα γίνετε, την άλλη εβδομάδα η Γουέντι μπαίνει στις κρίσιμες μέρες και θέλω να βρίσκομαι συνέχεια κοντά της. Μέχρι τα εγκαίνια δεν θέλω να με ενοχλήσουν για τίποτα. 

Ρίχνω ένα λοξό βλέμμα στον Άντονι και σηκώνετε απότομα από την καρέκλα του βγαίνοντας προς τα έξω. <<Ει! Τι σκατά;>> λέει ο Σεμπάστιαν που μπαίνει την στιγμή αυτή μέσα, είχε έρθει με την Άννα και την κόρη τους για το Σαββατοκύριακο, το ίδιο και ο Άλεξ με την Νάντια η οποία μας ανακοίνωσε πως είναι δυο μηνών έγκυος. Πρέπει να τελειώσουμε ότι έχει απομείνει σχετικά με την λέσχη, να κλείσουμε όλες τις εκρεμώτητες μας. <<Τι συμβαίνει;>>.

<<Είναι τρελός>> λέει ο Άντονι <<Δεν μπορώ να συνεργαστώ μαζί του>>. 

Ακούω τον φίλο μου να αναστενάζει και γελάω μέσα από τα δόντια μου. Σοβαρά τώρα κανένας από την ομάδα που μου είχε φέρει ο Κέβιν Τέρνερ δεν είναι άξιος. Όταν πρωτοείδα τα σχέδια κόντεψα να κοιμηθώ, λέσχη BDSM ανοίγουμε όχι κέντρο για μεσήλικες. Όλες οι ιδέες τους ήταν χάλια, βαρετές και δεν είχαν ίχνος μοντερνισμού. Ακόμα και για την γυάλινη εσωτερική σκάλα που έφτιαξαν αναγκάστηκα να τους τα γράψω αναλυτικά για το τι ακριβώς ήθελα να κάνουν, διότι δε μπορούν να θυμούνται όλα αυτά και να ταυτόχρονα να αναπνέουν.