Twisted Pleasure

Κεφάλαιο 62

Μάικλ/Γουέντι.

Μάικλ.

Η ημέρα του γάμου μου με την Γουέντι δεν άργησε να έρθει, μετά την πρόταση γάμου που της είχα κάνει πριν δυο μήνες είχε μετακομίσει ξανά στο σπίτι μου - το σπίτι μας. Πεντακόσιοι καλεσμένοι έφτασαν σήμερα στο κτήριο Ροκφέλερ, ώστε να μας τιμήσουν με την παρουσία τους. Τα φώτα από το Χριστουγεννιάτικο δένδρο φτάνουν μέχρι εδώ και παρ' όλο που έχει κρύο εγώ νοιώθω την καρδιά μου να φλέγετε. Σφίγγω την ανθοδέσμη με λευκούς κρίνους και κόκκινα τριαντάφυλλα στα χέρια μου και νοιώθω ένα χτύπημα στον ώμο μου. <<Δεν πιστεύω πως παντρεύεσαι>> κοιτάζω τον Σεμπάστιαν που στέκετε δίπλα μου με το μαύρο σμόκιν του και στραβώνω τα χείλη μου. 

<<Γιατί ποιος πίστευε πως μια γυναίκα θα μπορούσε να αντέξει εσένα;>> το ειρωνικό του χαμόγελο σβήνει και κάνει μια γκριμάτσα. Κοιτάζω προς τον κόσμο όπου στη πρώτη σειρά κάθονται η Αλεξάνδρα με τον Αντρέι και την μικρή τους ενώ δίπλα ο Άλεξ με την Νάντια, η οποία κρατάει στα χέρια της την κόρη του Σεμπάστιαν μιας και η Άννα είναι μαζί με την Γουέντι. Το βλέμμα μου πέφτει στους γονείς μου που κάθονται λίγα μέτρα πιο μακριά και στην άλλη πλευρά ο Έντουαρντ και η Κριστίν. Η σχέση τους με την Γουέντι έχει βελτιωθεί όχι όμως τόσο ώστε να συγχωρέσει τον πατέρα της ακόμα και για τον λόγο αυτόν είχε αποφασίσει να περπατήσει μόνη της στον διάδρομο. Με τους γονείς μου είχαν ανταλλάξει με το ζόρι δυο κουβέντες στον χθεσινό δείπνο, όμως είν-αι τόσο ενθουσιασμένος με τον γάμου μου που δεν ασχολούμαι μαζί τους. 

Εάν θελήσει να τον συγχωρέσει θα το δεχτώ, αρκεί να είναι ευτυχισμένη. 

Κοιτάζω τους φίλους μου και ο Αντρέι χαμογελάει προς το μέρος μου, αναστενάζω και σκέφτομαι πως εάν δεν μου είχε μιλήσει τότε, τώρα δεν θα βρισκόμουν εδώ. Η Αλεξάνδρα, η Νάντια και η Άννα είχα φορέσει όλες μακριά πράσινα φορέματα και είναι έτοιμες να σταθούν δίπλα στην νύφη και ξαφνικά γαμήλιες νότες παίζουν και όλοι οι σταματάνε. Η Γουέντι εμφανίζετε στο τέλος του διαδρόμου και όλες οι σκέψεις μου κάνουν φτερά. 

Το μόνο πράγμα που υπάρχει είναι εκείνη. 

Μου κόπηκε η ανάσα καθώς διασχίζει τον διάδρομο, με την Άννα να περπατάει πρώτη. Το πρόσωπο της λάμπει και το χαμόγελο της γίνετε εκτυφλωτικό την στιγμή που συναντάει το βλέμμα μου. Παίρνω μια ανάσα και γεμίζω τους πνεύμονες μου με οξυγόνο, χθες το βράδυ μου είχε κάνει το καλύτερο δώρο της ζωής μου, όταν μπήκε μέσα στο δωμάτιο και μου έδειξε το θετικό τεστ εγκυμοσίνης που κρατούσε στα χέρια της. Από την πρώτη φορά που την είδα το σύμπαν μας κατεύθυνε σε αυτήν εδώ την στιγμή. Κάποτε πίστευα πως δεν θα ήμασταν μαζί εάν ο Έντουαρντ δεν μας υποχρέωνε. Είχα άδικο.