Twisted Pleasure

Κεφάλαιο 64

Μάικλ.

Μπαίνουμε φουριόζοι μέσα στο νοσοκομείο και γνωρίζοντας από πέρσι όπου είχε γεννήσει η Αλεξάνδρα πως το μαιευτήριο είναι στον δεύτερο όροφο. Δεν είχα ιδέα πως η Γουέντι θα βρισκόταν με την Άννα σήμερα, αλλά ίσως να μου είχε στείλει μήνυμα, όμως ήμουν τόσο απορροφημένος στο γραφείο που ξέχασα να το φορτίσω. Ανάθεμα. 

Μπαίνουμε στο ασανσέρ και μόλις ανοίγουν οι πόρτες τρέχουμε προς το γραφείο όπου βρίσκονται οι νοσοκόμες. Βλέπω την Άννα και την Νάντια να κάθονται στις καρέκλες απέναντι, περνάω δίπλα τους αλλά το μάτι μου πιάνει μερικούς γιατρούς να μπαίνουν μέσα και στο διπλανό δωμάτιο και ακούω την φωνή της Αλεξάνδρας. <<Όλα καλά θα πάνε>>. 

Τρέχω προς το μέρος τους με την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή, οι νοσοκόμες που βρίσκονται μέσα γυρίζουν προς το μέρος μου αλλά μόλις βλέπουν το άγριο βλέμμα μου δεν βγάζουν άχνα. Μια κραυγή της Γουέντι με κάνει να επιστέψω στην γη, τρέχω κοντά της και την βλέπω ξαπλωμένη στο κρεβάτι με την Αλεξάνδρα δίπλα της και τους γιατρούς να στέκονται κοντά της. Το χέρι της φίλης της είναι γύρω από το δικό της και την βοηθάει να σπρώξει σύμφωνα με τις οδηγίες του γιατρού. 

<<Ξανά, ένα, δυο, τρία>> μετράει η νοσοκόμα. 

<<Μωρό μου>> λέω και της δίνω ένα φιλί στο μέτωπο καθώς κάθομαι από την άλλη πλευρά της, <<Μάικλ>> ψελλίζει καθώς συνειδητοποιεί πως είμαι εδώ. 

<<Εννέα, δέκα>> και τότε η Γουέντι αφήνει μια ανάσα και ρουφάει αέρα. <<Φοβήθηκα πως δεν θα προλάβεις>> λέει ξέπνοα <<Είχα βγει για καφέ με τα κορίτσια και τότε μου έσπασαν τα νερά και έρχεται τόσο γρήγορα>>. 

<<Ήμασταν όλες μαζί>> λέει η Αλεξάνδρα και μου ρίχνει μια παρηγορητική ματιά πριν βγει από το δωμάτιο. 

<<Σε ευχαριστώ>> φωνάζω πριν κλείσει η πόρτα πίσω της. 

Αισθάνομαι την Γουέντι δίπλα μου να τρέμει ενώ δάκρυα γεμίζουν τα μάτια της και ξαφνικά βλέπω μπροστά μου ένα μικρό κοριτσάκι κοντά στα είκοσι που προσπαθεί να αντιμετωπίσει την ζωή. 

<<Γιατί κλαίει;>> φωνάζω στον γιατρό.

<<Γιατί πονάω>> απαντάει εκείνη φωνάζοντας.

<<Τότε κάνε κάτι για να μην πονάει! Δωσ' της κάτι>>.

<<Λυπάμαι αλλά είναι πολύ αργά γι' αυτό, έχει ήδη επτά εκατοστά διαστολή>>, λέει ο γιατρός μέσα από την μάσκα του και έπειτα κοιτάζει ανάμεσα στα πόδια της Γουέντι. <<Ο τοκετός φτάνει στο τέλος του>>.