အခန်း ၄၀၄ ။ ပြီးပြည့်စုံသော ဖုံးကွယ်မှု
"မမလေး မမလေး..."
မုန်လာဥဖြူက ဘေးကို ကန်ထုတ်ခံနေရတာကို ကျင့်သားရနေတာ အသိအသာကြီး။ သူလိမ့်ကျသွားတာနဲ့ အမြန် ပြန်ရပ်လိုက်တယ်။ ခေါင်းပေါ်ကအရွက်တွေကို ဖယ်ပြီးတော့ ရှန်းရင်ကို နေ့တိုင်းပေးနေကျအတိုင်း ဒုဓလီပန်းပေးလိုက်တယ်။
ရှင်းရင်က ပုံမှန်မဟုတ်ဘဲ တုံ့ဆိုင်းနေတယ်။ သူမရဲ့မျက်လုံးတွေက မထင်မှတ်ထားတဲ့ ပန်းတစ်ပွင့် ပေးကမ်းလာမှုမှာ မျက်လုံးပြူးသွားတယ်။
"ငါ...ငါ့အတွက်လား"
"ဟုတ်ဟုတ်ဟုတ်"
မုန်လာဥဖြူက သူ့အရွက်တွေကို ရှေ့နောက်ဝေ့ယှမ်းပြီး ခေါင်းညိတ်တယ်။
"မုန်လာဥဖြူပန်းတွေက အလှဆုံးလေ၊ သူတို့တွေက မမလေးအတွက်ပဲ"
ရှန်းရင်မျက်လုံးထဲ တစ်စုံတစ်ရာ ဖြတ်ပြေးသွားကာ လက်သီးဆုတ်ပြီး ဒုဓလီပန်းကိုစိုက်ကြည့်ရင်း ဘာမှ မတုံ့ပြန်။
"ကောင်းပြီလေ မုန်လာဥဖြူ"
ကူယွဲ့ ရှေ့တက်လိုက်တယ်။ "မင်းနေ့တိုင်းတစ်ခုစီ ပေးစရာလိုလို့လား၊ ယူမှာလည်းမဟုတ်..."
သူစကားမဆုံးခင် သူ့ဘေးက အမျိုးသမီးက လက်လှမ်းကာ ပန်းကိုယူလိုက်တယ်။ သူမက ပန်းကို အနားတိုးယူလိုက်ပြီး တီးတိုးရေရွတ်တယ်။
"ကျေး...ကျေးဇူးပါ"
နှစ်ယောက်သား ။ ။ "..."
ဟမ်။
ကူယွဲ့တန့်သွားတယ်။ မုန်လာဥဖြူတောင် ရှန်းရင်ကို အူကြောင်ကြောင်စိုက်ကြည့်ပြီး ရှန်းရင်က သူ့လက်ဆောင်ယူတာကို မယုံနိုင်ဖြစ်နေတယ်။ မုန်လာဥဖြူ သူ့သစ်ရွက်တွေကို လှမ်းကြည့်ပြီး ရှန်းရင်လက်မောင်းထဲက ပန်းတွေကို ကြည့်ရင်းသူအသိပြန်မဝင်လာဘူး....။
"သူ...သူယူလိုက်တယ်၊ မမလေးက မုန်လာဥဖြူပန်းကို ယူ ယူလိုက်တယ် ကောင်းလိုက်တာ"
မုန်လာဥဖြူက စိတ်လှုပ်ရှားစွာနဲ့ ခုန်ဆွ ခုန်ဆွလုပ်တော့တယ်။ မတ်မတ်မရပ်နိုင်တာမလို့ မြေကြီးပေါ် လူးလှိမ့်ရင် အော်ဟစ်နေလေရဲ့။
