အခန်း ၄၈၆ ။ ဟော်ရန်နန်းသို့ ရောက်ရှိခြင်း
"ကောင်းပါပြီ ဆရာ ပြဿနာမရှိပါဘူး ဆရာ" စားဖိုမှူးက ခေါင်းညိတ်တယ်။ သူက ဘာမှမသိသလိုမျိုး ဟန်ဆောင်နေလေရဲ့။ တစ်ဖက်လှည့်ကာ ချန်းကျီနဲ့ ပျော်ရွှင်စွာ စကားစမြည်ပြောနေဆဲ လူကို လှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။ နောက်တော့ သူ့ရှေ့မှာတင်ရှိတဲ့ ရှန်းရင်ကို ပြန်လှည့်ကြည့်တယ်။ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ သူ မျက်နှာရဲသွားခဲ့တယ်။
ရုတ်တရက် သူ သူမကိုဆွဲလိုက်ကာ နှုတ်ခမ်းတွေပေါ် ဖျတ်ခနဲ အနမ်းတစ်ပွင့် ကျဲချလိုက်တယ်။ နောက်တော့ သူက သူတို့ကြား အကွာအဝေးတချို့ ထားပြန်တယ်။ သူ့မျက်နှာက ပိုပြီးနီစွေးသွားခဲ့တယ်။ သူမက ဂန္ဓာမာပန်းကိတ်မုန့်တွေလို အရသာရှိတယ်။ တကယ့်ကို ချိုမြလွန်းတာပဲ
( ̄『̄)
ရှန်းရင် ။ ။ "..." သူမကိုနမ်းတာနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ပိုလေးနက်ပေးနိုင်မလား။ သူတို့ ဂိမ်းဆော့နေသေးတယ်လို့ သူထင်နေတာလား။
"စား-"
"ဆရာ ကျွန်တော် အခုသွားချက်ရတော့မယ်" သူမ စကားတစ်လုံးမှ မပြောနိုင်ခင် စားဖိုမှူးက အခန်းထဲက လှည့်ထွက်ကာ မျက်နှာက နီရဲနေသေးတယ်။ သူ လမ်းလျှောက်တာ မြန်လိုက်တာများ တံခါးဘောင်နဲ့ တိုက်မိတဲ့အထိပဲ။ သူလဲကျသွားတော့ အခန်းထဲဝင်လာကာစဖက်တီးကို ဝင်တိုက်မိတယ်။ နှစ်ယောက်လုံး မြေကြီးပေါ်လဲကျကုန်ပြီး သူက မြန်မြန်ထရပ်ကာ ပြန်လှည့်မကြည့်ဘဲ လှည့်ထွက်သွားတော့တယ်။
"မိန်းကလေးရှန်း၊ တာအိုရောင်းရင်းစားဖိုမှူးက..." နှာခေါင်းကနေ သွေးယိုနေတဲ့ ဖက်တီးက နှာရိုးကို ညှစ်ကာ ဇဝေဇဝါနဲ့ မြေကြီးပေါ်ထိုင်နေတယ်။
ရှန်းရင်က သက်ပြင်းချတယ်။
"သူ့မှာ စားစရာအသား ရှိပေမဲ့ အသားကလုပ်တဲ့ စွပ်ပြုတ်ကို သောက်ဖို့ပဲ အတင်းပြောနေတယ်၊ သူက တုံးအတယ်လို့ နင်ထင်လား"
"ဟမ်ဟမ်ဟမ်" ဖက်တီး ခုပိုပြီးတောင် ဇဝေဇဝါဖြစ်သွားပြီ။ သူမစကားပြောချိန် မိန်းကလေးရှန်းက ဘယ်တုန်းက အဲလောက်လျှို့ဝှက်သင်္ကေတ ဆန်သွားတာလဲ။
