အခန်း ၄၄၅ ။ ဘယ်သူမှမတက်လှမ်း
သူတို့ အရှေ့ခန်းမဆောင်ဆီ ရောက်ချိန် အရှေ့ထိုက်ရဲ့တိုင်းပြည်ဧကရာဇ်ယွီကန်းက သူတို့ကို အထဲမှာ စောင့်နေပြီ။ သူက သူတို့သုံးယောက် ဝင်လာတာကိုမြင်ချိန် သူကချက်ချင်းထရပ်ကာ ယိချင်းကိုဂါရ၀ပြုတယ်။
"ယွီကန်း အဇဋာဧကရာဇ်ကိုကြိုဆိုပါတယ်" သူက မယုံကြည်နိုင်စရာကောင်းလောက်အောင် နှိမ့်ချနေတယ်။ အရင်က ဒီလို ဖြောင့်မတ်တဲ့ဒေါသမျိုး ထွက်ပြခဲ့သူနဲ့ လူအတူတူပဲဆိုတာ ဘယ်သူမှ ခန့်မှန်းမိလိမ့်မှာမဟုတ်ဘူး။
သုံးယောက်သား သူ့ကိုလျစ်လျူရှုကာ ဆက်လျှောက်လာခဲ့တယ်။ ရှန်းရင်က ပင်မထိုင်ခုံကိုယူကာ သူမရဲ့ကုလားထိုင်ပေါ် ပစ်ထိုင်ချကာ လက်တစ်ဖက်ကို ကုလားထိုင်ပေါ် တင်ထားတယ်။ ယိချင်းက သူ့ဘေး မှာနေပြီး အကျင့်အတိုင်း အဆာသွတ်မုန့်တွေ ဝါးလို့ရအောင် ထုတ်ကာ ရှန်းရင်ဘေးက စားပွဲပေါ် တင်လိုက်တယ်။
တစ်ဖက်မှာတော့ ကူယွဲ့က သူနဲ့အနီးဆုံး အောက်ဘက်ကထိုင်ခုံမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ သူက မသက်မသာဖြစ်နေတဲ့ယွီကန်းကို လှမ်းကြည့်ကာ ပြုံးတယ်။
"ဧကရာဇ်ငယ်ယွီ၊ ကျွန်တော်တို့ ဒီဂုဏ်သရေကို ဘယ်မှာလက်ခံနိုင်မှာပါလဲ၊ မင်းတပည့်တွေက ကျုပ်တို့ကို အသိပေးတာ လွဲနေတာများလား၊ အဇဋာဧကရာဇ်လန်ဟွားကို ရှာနေတာလား" သူက တမင်သက်သက် ဒါကိုထည့်ပြောလိုက်တာပဲ။
"သူ့ကို အခု ကျုပ်ခေါ်လိုက်ရင်ရော"
"ဟင့်အင်း ဟင့်အင်း ဟင့်အင်း" ယွီကန်းက ချွေးထွက်နေတယ်။ သူက အမြန်ငြင်းတော့တယ်။
"ဧကရာဇ်ငယ် ခင်ဗျားအထင်လွဲနေပါပြီ၊ ကျွန်တော်... ကျွန်တော် အဇဋာဧကရာဇ်ယိချင်းကို လာရှာတာပါ"
"ထူးဆန်းလိုက်တာ..." ကူယွဲ့ကပြုံးတယ်။ "ကျုပ် အမှတ်မမှားဘူးဆိုရင် ဧကရာဇ်ငယ်ယွီက တခြားတိုင်းပြည်ဧကရာဇ်တွေနဲ့ တခြားတိုက်ကြီးတွေက အမတရောင်းရင်းတွေရှေ့ အဇဋာဧကရာဇ်လန်ဟွားကိုပဲ သိပြီး အဇဋာဧကရာဇ်ယိချင်းကို မသိဘူးလို့ ကြေညာခဲ့တာမဟုတ်လား"
