အခန်း ၄၂၇ ။ နောက်တစ်ကြိမ် ပိုငယ်သွားခြင်း
"အဲအလင်းရောင်က ဘုံတံခါးကို မပိတ်နိုင်ဘူးမလား" ကူယွဲ့ မေးလိုက်တယ်။ မျက်နှာပြင်လက်ထောက်တောင် ရောက်လာပြီး တစ်ဖွဲ့လုံးပါ ခေါ်လာတယ်။ သူ တခြား ဘာလုပ်နိုင်သေးလဲဆိုတာ ဘယ်သူသိမှာလဲ။
"အင်း" ရှန်းရင်က ခေါင်းညိတ်တယ်။ သူမရှေ့က စားပွဲပေါ်က ဟင်းပွဲတွေကိုကြည့်ကာ အကြည့်တစ်မျိုး မျက်ဝန်းထဲဖြတ်ပြေးသွားတယ်။ သူမ တူကိုချကာ ထရပ်လိုက်တယ်။
"ငါတို့တွေ အဲကမ္ဘာငယ်လေးကို ငါတို့ရဲ့မျက်နှာပြင်က တခြားအစိတ်အပိုင်းတွေနဲ့ လုံးဝပိုင်းခြားရမယ်၊ သူတို့တွေ ဒါကိုမလုပ်နိုင်ဘူး - နင်ပဲလုပ်နိုင်မှာ"
"ငါလား" ကူယွဲ့တန့်သွားတယ်။
စားဖိုမှူးက အဲအခိုက်အတန့်မှာတင် မီးဖိုချောင်ထဲက ထွက်လာတယ်။ သူ စားပွဲပေါ်က တစ်ဝက်ကျန်နေဆဲ ပန်းကန်ပြားတွေကိုကြည့်ကာ မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်တယ်။
"ငါတို့ ဘယ်လိုလုပ်သင့်လဲ"
"ငါတို့ ဒီမှာ လုပ်လို့မရဘူး" ရှန်းရင်က ဆက်ပြောတယ်။
"ငါတို့ ပင်မထိန်းချုပ်တဲ့ဧရိယာကို သွားရမယ်၊ အဲမှာ ငါတို့ ကမ္ဘာငယ်တစ်ခုချင်းစီကို တစ်ခြားတစ်ခုနဲ့ ခွဲခြမ်းနိုင်တယ်၊ တစ်ခုရှိတာက နင်တို့နှစ်ယောက်လုံး လက်ထောက်လုပ်ပိုင်ခွင့်တွေကို အပြည့်အဝ ထိန်းချုပ်နည်းကို အရင်ဆုံးသင်ယူရမယ်"
"ပင်မထိန်းချုပ်မှုလား" အဲဒါ ဘာဆိုလိုတာလဲ။
ယိချင်း တစ်စုံတစ်ခုကို နားလည်သလိုမျိုး တန့်သွားတယ်။
"ဆရာ ဆိုလိုတာ ကျွန်တော်တို့ ကောင်းကင်ဘုံကို ပြန်သွားဖို့လိုတယ်လား"
သူမ ခေါင်းညိတ်လိုက်တယ်။
"ဒါဆို ငါတို့ဘာစောင့်နေတာလဲ" ကူယွဲ့ တစ်ဖက်လှည့်ကာ လေထဲ မုခ်ဝတစ်ခုဖွင့်လိုက်တယ်။
"ငါတို့ ထပ်စောင့်လို့ မဖြစ်ဘူး၊ သွားနိုင်သမျှ အမြန်ဆုံးသွားရမယ်" သူက မုခ်ဝထဲ ဝင်မို့ရှိသေး ရှန်းရင်က မလှုပ်မယှက် နေတာကို နားလည်သွားတယ်။ သူ ရပ်ကာပြောလိုက်တယ်။
