အခန်း ၄၁၃ ။ အမျိုးအမည်မသိဘုံတံခါး
"တိုင်းပြည်ဧကရာဇ်တို့ မင်းတို့ဆုံးဖြတ်ပြီးကြပြီလား" ကူယွဲ့ မြေခွေးတစ်ကောင်လို စဉ်းလဲစွာပြုံးကာ လောလိုက်တယ်။
"ဒီအမတရေပန်းက မကြာခင် ပျောက်တော့မှာ၊ ဆုံးဖြတ်ပြီးပြီဆို မင်းတို့ဂိုဏ်းကတပည့်တွေကို သက်စောင့်ဆေးလုံးတွေ လာယူဖို့ လွှတ်ပေးကြပါ၊ ကျုပ်တို့... တိုင်းပြည်ဧကရာဇ်ယွီကနေ စလိုက်ရင်ရော" သူက အနီးဆုံးလူကို လှည့်မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်တယ်။
ယွီကန်းက ရုတ်တရက်ကြောင်သွားတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ ကူယွဲ့ကို မငြင်းရဲဘူး။ သွေးအန်ချင်စိတ်ကို ထိန်းချုပ်ထားရင် နောက်ကလူကို ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။ သူ လက်သီးတွေဆုတ်ကာ ညာဘက်ကလူကို အမူအရာပြလိုက်တယ်။
"မင်း... သွား" တကယ်ပဲ တခြားလူတွေအားလုံး ချက်ချင်း ခေါင်းငုံ့ကုန်တယ်။
ယွီကန်း ဦးဆောင်လိုက်တာနဲ့ တခြားတိုင်းပြည်ဧကရာဇ်တွေလည်း သူတို့အဆင့်မြင့်အမတတွေကို စတင်ရွေးချယ်ကြတော့တယ်။ စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်း လူ၁၅ယောက်က တခြားသူတွေနဲ့ သီးခြားရပ်နေပြီ။ အငွေ့အသက်က ခုကွဲပြားနေတယ်။ လူအုပ်ကြီးနဲ့သီးသန့်ရပ်နေပြီး စိတ်လှုပ်ရှားနေတဲ့ အဆင့်မြင့်အမတ ဆယ့်ငါးယောက်ကလွဲ တခြားအဆင့်မြင့်အမတတွေက စိတ်ပျက်သလို၊ စိတ်ရှုပ်ထွေးသလို မချင့်မရဲ ဖြစ်နေသလိုဟန်နဲ့။
ကူယွဲ့ လက်ကောက်ဝတ်ကို လှည့်ကာ ချက်ချင်း ရေဂါထာတစ်ခု ဖန်တီးလိုက်တယ်။ အမတရေပန်းကနေ စမ်းရေ၁၅ကြောင်း စီးဆင်းလာပြီး မတူညီတဲ့ သက်စောင့်ဆေး၁၅လုံးထဲ အဆုံးသတ်သွားတယ်။ သက်စောင့်ဆေးတွေက လူအုပ်ကြီးထဲ ပျံသန်းလေတယ်။
လူတိုင်း မျက်လုံးတွေ တောက်ပကုန်ပြီး အမတ၁၅ယောက်က ဆေးလုံးတွေကို လှမ်းဖမ်းကာ မျိုချလိုက်ကြတယ်။
"ဆေးလုံးတွေက အပြည့်အဝ သက်ရောက်မှုရှိဖို့ ၃ရက်ကြာလိမ့်မယ်၊ ပြန်ရောက်သွားရင် မင်းတို့ဘာသာ တံခါးပိတ်ကျင့်ကြံဖို့ အရင်သတိရပါ"
လူအုပ်ကြီးက ခေါင်းညိတ်ပြတယ်။ ပွဲကြည့်စင်က ပရိသတ်တွေအားလုံး ခု မတူညီတဲ့အမူအရာတွေနဲ့။ ပိုပြီးယဉ်ကျေးတဲ့ အဆင့်မြင့်အမတတစ်ယောက်က ယိချင်းနဲ့ကူယွဲ့ဆီ တက်လှမ်းလာပြီး ဂါရ၀ပြုတယ်။
