အခန်း ၄၃၆ ။ မိဘများကို ခေါ်ခြင်း
"ဆ... ဆရာ၊ သွားပါ... မြန်မြန်"
"ရင်... ရင်အာ..."
နှစ်ယောက်သား သူတို့အောက်က ကလေးမကိုလှမ်းပြောဖို့ နောက်ဆုံးလက်ကျန်အားကို ထုတ်သုံးလိုက်ကြတယ်။ မကြာခင် သူတို့ စကားပါမပြောနိုင်တော့ဘူး။ လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် သွေးတွေက သူတို့ကိုယ်ထဲကနေ ဆက်တိုက်စီးဆင်းလာတယ်။
"မင်းက ဒုတိယပဲ" အဲလူက တဟားဟားရယ်ပြီး ရှန်းရင်ကို နောက်တစ်ကြိမ် မျက်နှာချင်းထပ်ဆိုင်တယ်။
နှစ်ယောက်သား အတော်လေး စိတ်ပူပန်လာပေမဲ့ ရုန်းကန်ဖို့တောင် စွမ်းအားမရှိတော့ဘူး။
"ဆရာ၊ မြန်မြန်..."
ရှန်းရင် သူတို့နှစ်ယောက်လုံးကို မော့ကြည့်ပြီးတော့ သွေးတွေဖုံးနေတဲ့သူမလက်တွေကို သူမ ကြည့်တယ်။ အသက်ရှူသံတွေက မြန်လာပြီး အသည်းအသန် တုန်ယင်လာတော့တယ်။ သူမကြည့်ရတာ အချိန်မရွေး ပြိုလဲတော့မလိုပဲ။ သူမြုပ်နှံထားတဲ့ခံစားချက်တွေက ပေါက်ကွဲဖို့ ခြိမ်းခြောက်နေတယ်။
သူမက ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် အသက်၃နှစ်ပဲရှိသေးတာ။ သူမက ဘာလုပ်ရမလဲဆိုတာ တစ်ခုပဲသိတယ်။
သူမ ရှိခဲ့သမျှအရာအားလုံးနဲ့ ဘာကိုမှ မမျိုသိပ်ထားဘဲ စတင်... ငိုစပြုလာတယ်
"ဝါးးးးး အားအား..."
ရှန်းရင်က စတင်ငိုကြွေးရင်း ကောင်းကင်နဲ့မြေကြီးက စတင်တုန်ခါစပြုလာတယ်။ သူမ ငိုကြွေးမှုတွေက ကောင်းကင်တစ်လျှောက် အက်ခိုးထပ်သွားပြီး ကောင်းကင်ဘုံကိုပါ ကျော်လွန်ကာ သုံးလောကထောင့်ပေါင်းစုံဆီ ရောက်သွားခဲ့တယ်။ တစ်ချိန်တည်းမှာပဲ ကြီးမားတဲ့အရှိန်တစ်ခုက ငိုကြွေးသံတွေ သွားတဲ့တစ်လျှောက်ထိ သူမကိုယ်ထဲက ပေါက်ထွက်လာတယ်။
ကောင်းကင်ဘုံတစ်ခုလုံး တုန်ခါနေတာ ရှန်းရင်ငိုတဲ့အရှိန်ကို တောင့်မခံနိုင်တော့သလိုပဲ။ ကူယွဲ့နဲ့ ယိချင်းကို ဝိုင်းထားတဲ့ အလင်းကြိုးတွေပါ သူမငိုသံကြောင့် ပျက်ထွက်ကုန်တယ်။ နှစ်ယောက်သား မြေကြီးပေါ် ကျလာပြီး အရာအားလုံးက ခုပိုပြီးတောင် အသည်းအသန် တုန်ခါနေပြီ။ ရှည်လျားထူထဲတဲ့ အက်ကွဲကြောင်းတွေ မြေကြီးပေါ် စတင်ပေါ်ပေါက်လာတာမို့ ပြိုကျသံကြီးတွေနဲ့ တိုက်မိသံကြီးတွေ အားလုံးကို သူတို့ပတ်လည်မှာ ကြားနေရတယ်။ သူတို့က နေရာအနှံ့ကို ပျံ့ထွက်ကုန်တယ်။ ကောင်းကင်တောင် ပြိုကျတော့မလိုပုံဖြစ်နေပြီ။
