အခန်း ၄၃၈ ။ ရှန်းရင်နှလုံးသားထဲမှ အထုံးအဖွဲ့
ရှန်းကျင်းက လက်တစ်ဖက်ယမ်းကာ ချက်ချင်းပဲ မြင်ဖူးတဲ့ပရိဘောဂတွေက မြက်ခင်းပြင်ပေါ် ပေါ်လာတယ်။ ဆိုဖာတချို့၊ လက်ဖက်ရည်စားပွဲနဲ့ အဲပေါ်မှာတော့ ကော်ဖီခွက်တစ်ခွက်။ သူမက အကြီးဆုံးဆိုဖာဆီ တန်းလျှောက်သွားကာ သူမရင်ခွင်ထဲ အိပ်မောကျနေတဲ့ရင်လေးကို တင်လိုက်တယ်။ နောက်တော့ အဖြူရောင်ကိရိယာတစ်ခုထုတ်ကာ တီခနဲမြည်သံနဲ့အတူ အဲကိရိယာက ပျံတက်သွားကာ အနီရောင်အလင်းတွေ ထွက်လာပြီး ရှန်းရင်ကိုယ်ပေါ် ဖြတ်သွားတယ်။ အချက်အလက်တွေ အတန်းလိုက်စီ အလင်းမျက်နှာပြင်မှာ ချက်ချင်း ပေါ်လာတယ်။ ကြည့်ရတာ တစ်ခုခုကို စစ်ဆေးနေပုံပဲ။
ယိချင်းနဲ့ ကူယွဲ့ အကြည့်ချင်းဖလှယ်ကာ ရှန်းရင်ရဲ့ ဆန့်ကျင်ဘက်အခြမ်းဆီ လျှောက်လာပြီး စတင်ထိုင်ချလိုက်တယ်။
"နင်တို့ကိုထိုင်ဖို့ပြောခဲ့လို့လား" ရှန်းကျင်းက ရုတ်တရက် စကားပြောလာတယ်။ သူမမျက်လုံးတွေက ရေခဲလိုအေးစက်ကာ လှမ်းကြည့်တော့တယ်။
နှစ်ယောက်သား တုန်ယင်သွားပြီး ချက်ချင်းထရပ်ကာ ဆိုဖာဘေး မတ်မတ်ရပ်လိုက်တယ်။
အဲတော့မှ ရှန်းကျင်းက အကြည့်ပြန်ရုတ်သွားတယ်။ သူမက ဆိုဖာပေါ်က ကော်ဖီကိုသောက်ရင်း တစ်ချိန်တည်းမှာပဲ သူမလက်ဘေးက အချက်အလက်ကို ကြည့်လိုက်တယ်။
ကြက်သီးထစရာ တိတ်ဆိတ်မှုက စိုးမိုးသွားတယ်။
ဘေးမှာ ဖယ်ထားခံရတဲ့နှစ်ယောက်သား အချင်းချင်း ကြည့်လိုက်တယ်။ ဘယ်သူမှ အသံမထွက်ရဲ။ ခေါင်းဆောင်ရှန်းက ဒီတစ်ခေါက် အတည်ပေါက်ကြီး။ တကယ်လို့ စောနကတင် ရင်လေးသာ သူ့မွေးရာပါ ချစ်ဖို့ကောင်းမှုကို အသုံးမချခဲ့ရင် သူမ သူတို့ကို တကယ်သတ်လောက်တယ်။ အခု ရင်လေးက အိပ်ပျော်နေပြီး အကူမရှိတော့ သူတို့ သူ့ကိုစိတ်ရှုပ်အောင်လုပ်မိရင် သူမတကယ်ပဲ နောက်တစ်ကြိမ် ပေါက်ကွဲထွက်လောက်တယ်။
နှစ်ယောက်သား တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် အချိန်အတော်ကြာ ကြည့်နေမိတယ်။ အတော်ကြာတဲ့နောက်မှာ ယိချင်း နောက်ဆုံးတော့ မနေနိုင်တော့ဘူး။ သူ အံကြိတ်ကာ ရှေ့ကိုတက်ပြီး လက်သီးဆုပ်လိုက်တယ်။
