အခန်း ၄၄၈ ။ ဖက်တီးကို ကောက်ယူခြင်း
မိုင်ရာချီအကွာ၊ မြေလွတ်တစ်နေရာ။
ရှန်း လမ်းပျောက်ကျွမ်းကျင်သူ ရင်က ကျောက်တုံးကြီးတစ်တုံးပေါ်ထိုင်ကာ မေးထောင့်ရင်း ဆန့်ကျင်ဘက်က... ခြုံပုတ်တောထဲကနေ တွားသွားကာ ချွေးသံတရဲရဲနဲ့ ထွက်လာကာစ သံသယဝင်စရာကောင်းပြီး ကြီးမားတဲ့ဖက်တီးတစ်ယောက်ကို ကြည့်နေလေတယ်။
ကြည့်ရတာ သူက တစ်ယောက်ယောက်နဲ့ကြုံမယ် မတွေးထားလို့ထင် အဲလူက ကြောင်အမ်းပြီး သူ့ရဲ့ပေါင်ရာချီကိုယ်ခန္ဓာကတောင် တောင့်ခဲသွားပြီး နဂိုတည်းက ရှုံ့တွနေတဲ့အသွင်အပြင်အပေါ် သွေးပျက်ပြီး မှင်တက်နေတဲ့အမူအရာ ပေါ်လာတယ်။ သူက မြေကြီးပေါ် မြဲမြဲမြံမြံရပ်ကာ အဝါရောင်သန်းနေတဲ့ ခြုံပင်တစ်စက သူ့နဖူးရှေ့ ဝေ့ဝဲနေတုန်း။
နှစ်ယောက်သား အတော်ကြာကြာ အကြည့်ချင်းဆုံနေမိတယ်။
"ဟေး မင်္ဂလာနေ့လယ်ခင်းပါ" ရှန်းရင်က နှုတ်ဆက်တယ်။
"... မင်္ဂလာပါ" အဲလူက အလိုလိုပြန်ဖြေတယ်။
ဒါပေမဲ့ ရှန်းရင်က အကြည့်လွှဲသွားကာ သိပ်စိတ်မဝင်စားပုံနဲ့ အကျင့်အတိုင်း တမြုံ့မြုံ့ဝါးဖို့ အဆာသွတ်မုန့်တစ်သိုက် ထုတ်လိုက်တယ်။ အဲလူက မလှုပ်မယှက်ရှိနေဆဲဖြစ်ပြီး သူ့တစ်ကိုယ်လုံး တောင့်တင်းနေကာ သူ့မျက်လုံးတွေက တစ်ခုခုကို ပြန်သတိရနေသလိုမျိုး စူးစမ်းမှုတွေနဲ့ ပြည့်နေပြီး သူမဝတ်ရုံလက်ပေါ် အကြည့်ရောက်နေတယ်။
ပုံဆွဲထားတာ... မရှိဘူး။
အဲတော့မှ စိတ်ချသွားပုံပေါ်ပြီး သက်ပြင်းမောချကာ သူ့ခါးတောင် ချက်ချင်းကျယ်သွားပြီး ပိုဝိုင်းသွားတယ်။ တော်သေးတာပေါ့၊ တော်သေးတာပေါ့၊ သူမက လိုက်ဖမ်းနေတဲ့တပ်စုထဲက မဟုတ်လို့။ သူ လက်ကိုမြှောက်ပြီး နဖူးပေါ်က ချွေးကိုသုတ်လိုက်တယ်။ စောနက တင်းကြပ်နေဆဲ သူ့အမူအရာက တဖြည်းဖြည်းသက်သာလာပြီး တစ်ကိုယ်လုံး ပြေလျော့လာကာ မြေကြီးပေါ် ပစ်ထိုင်ကျပြီး မောဟိုက်နေတယ်။
တစ်ပြိုင်နက်တည်းမှာပဲ သေးငယ်တဲ့မြေပြင်ဧရိယာက သူ့မောဟိုက်သံနဲ့ တစ်စုံတစ်ယောက်ရဲ့ ဝါးစားနေသံတွေသာ ကျန်ရစ်ခဲ့တယ်။ အဆာသွတ်မုန့်တွေရဲ့ အနံ့က လေထဲ တဖြည်းဖြည်း လွင့်ပျံ့လာပြီး အဲလူကို တစ်ဖက်သူလက်ထဲ လှမ်းကြည့်စေမိသွားတယ်။
