အခန်း ၄၅၄ ။ လမ်းကြောင်းပေါ်
ဖက်တီးက ခဏတာမှင်တက်နေတယ်။ သူဘေးမှာ အဆာပြေမုန့်ကို ကိုက်စားနေဆဲ ရှန်းရင်ကို အလိုလို ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။ များပြားရှုပ်ထွေးပြီး အဓိပ္ပာယ်ဖော်မရတဲ့ ခံစားချက်တွေက သူ့မျက်နှာမှာ ဖြတ်ပြေးသွားခဲ့တယ်။ ခဏတာ တစ်စုံတစ်ခုက သူ့မျက်လုံးထဲကနေ ပြေးထွက်လာသလိုမျိုးပုံစံနဲ့ တစ်အောင့်အကြာမှာတော့ ငြိမ်ကျသွားခဲ့တယ်။ သူ့ပါးစပ်က အကြိမ်ရေတချို့ ဖွင့်လိုက်ဟလိုက်နဲ့။ သူ ဖြည်းဖြည်းချင်း သူ့ဘာသာ စိတ်ထိန်းလေတယ်။
"တာအိုရောင်းရင်း ခင်ဗျား မှားနေပါပြီ" သူ ခေါင်းကိုကုတ်ကာ ပြုံးတယ်။
"ကျွန်တော်က အဲနေရာအကြောင်း သိချင်လို့ အနီးကနေ ကြည့်ချင်ရုံပါ၊ ကျွန်တော် အထဲကို သွားဖို့မလိုပါဘူး၊ တော်ဝင်အထွတ်အမြတ်ဂိုဏ်းနဲ့ ကျွန်တော်ကတော့..." သူက စဉ်းစားပြီး ရုတ်တရက် သူ့ဗိုက်အောက်က အဖြူရောင်ပုလဲတစ်လုံးကို ထုတ်လာတယ်။ အဲဒါ ဂူထဲမှာတုန်းက သူ အလင်းပြဖို့ သုံးခဲ့တဲ့တစ်ခုပဲ။
"ကျွန်တော် တကယ်ပဲ သူတို့ရတနာတွေထဲက တစ်ခုကိုယူခဲ့တာပါ၊ ဒီသွေးကြောပုလဲလေ"
"သွေးကြောပုလဲ" ကူယွဲ့ ထိတ်လန့်သွားတယ်။ ဟိုလီရှစ်၊ ဒီလူက အတော်လေး ရဲတင်းတာပဲ။
"ဘာကြီး" ရှန်းရင်က စားဖိုမှူးဘက် လှည့်မေးတယ်။
"ဝိညာဉ်သွေးကြောတစ်ခုလုံးကို ချိပ်ပိတ်ထားတဲ့ ဓမ္မအသုံးအဆောင်ပါ" ယိချင်းက ခပ်တိုးတိုး ရှင်းပြတယ်။
"ဒီပုလဲကို မြေကြီးထဲ မြုပ်ထားရင်၊ ဝိညာဉ်သွေးကြောတစ်ခု ကြီးထွားလာဖို့ နှစ်နည်းနည်းပဲကြာမှာ"
"အိုး..."
ဒါဆို သူက သူတို့ဝိညာဉ်သွေးကြောကို ယူခဲ့တာပေါ့။ ဒီလိုသာဆို တော်ဝင်အထွတ်အမြတ်ဂိုဏ်းက သူ့နောက်ကို ဒီလိုလိုက်တာပုံမှန်ပါပဲ။
"ဝိညာဉ်သွေးကြောကိုပဲ လုပ်ပေးတာ မဟုတ်ပါဘူး" ဖက်တီးကဆက်ပြောတယ်။
"ဒီပုလဲမှာ နောက်ထပ်အသုံးပြုနည်း ရှိတယ်" အဲလိုပြောပြီး သူက အဲပုလဲကို ခပ်ပြင်းပြင်း ခါလေတယ်။ ပုလဲက တောက်ပသထက် တောက်ပပါလေရော။ ခဏအတွင်း အဖြူရောင်အလင်းလုံးတွေ ခါကျလာပြီး တချွင်ချွင်အသံနဲ့ မြေကြီးပေါ်ကျကုန်တယ်။
