အခန်း ၄၅၃ ။ တောင်ဘက်သို့ ဖက်တီး
ဟွေ့ကျယ်က မြို့ပြင်ကို ဘေးကင်းကင်းထွက်ရတဲ့အပြင် နတ်ဝိညာဉ်ဖွဲ့စည်းခြင်းအဆင့် ကျင့်ကြံသူနှစ်ယောက်ရှေ့ကပါ ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ဖြတ်သန်းလို့ရမယ်မထင်ခဲ့ဘူး။ မြို့တံခါးက တော်ဝင်အထွတ်အမြတ်ဂိုဏ်းတပည့်တွေက အကုန်လုံးအတူတူ ကန်းနေကြသလိုမျိုး သူ့ကို လုံးဝလျစ်လျူရှုထားတာ။ အဲလိုနဲ့ပဲ သူရှန်းရင်နောက်ကလိုက်ပြီး မြို့တံခါးအပြင်ထိ ထွက်ခဲ့တော့တယ်။
အစကတော့ သူ ဒီရက်ပိုင်းပြေးတာနဲ့ အလုပ်များနေပြီး သူ့ပုံပန်းကိုဂရုမစိုက်တော့လို့ သူတို့ မမှတ်မိဘူးထင်နေခဲ့တာ။ ဒါပေမဲ့ မြို့ပြင်ထွက်ပြီးနောက်မှာ သူ မနေနိုင်ဘဲ မြစ်ထဲသွားကြည့်လိုက်တော့ သူ့ရုပ်ရည်က ညစ်ပတ်နေတာကလွဲ အတော်လေးမှတ်မိလွယ်ဆဲဆိုတာ သိလိုက်ရတယ်။ ပြီးတော့ ကျင့်ကြံသူတွေက ရုပ်ရည်နဲ့တင် လူတွေကို မှတ်မိတာမဟုတ်ဘဲ ပိုအရေးကြီးတာက အရှိန်အဝါနဲ့။ ဒါပေမဲ့ အံ့ဩဖို့ကောင်းလောက်စွာ ဘယ်သူမှသူ့ကိုမမှတ်မိကြဘူး။
သူ မနေနိုင်ဘဲ အသီးကိုကိုက်စားနေတဲ့ ရှန်းရင်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။ အဆောင်မှာ မနေ့က ဖြစ်ခဲ့တာတွေကို သတိရသွားတော့ မိန်းကလေးရှန်းက သူမြို့ထဲက ဘေးကင်းကင်း ထွက်နိုင်အောင် တစ်ခုခုလုပ်ခဲ့တာပဲဖြစ်ရမယ်ဆိုတာ နားလည်သွားတယ်။ သေမျိုးတစ်ယောက်သာ ဖြစ်တဲ့သူမက ဒီလောက်တတ်နိုင်ပြီး အင်မတန်ကြင်နာတတ်ကာ ပြန်ပေးဆပ်ဖို့ကို မတောင်းဆိုဘဲ တိတ်တိတ်လေး ကူညီပေးမယ် မထင်ခဲ့ဘူး။ သူအရင်ကမြင်ဖူးတဲ့ အဲဒီလှပတဲ့မိန်းမပျက်တွေနဲ့ အင်မတန် ကွာခြားလွန်းတယ်။
ဟွေ့ကျယ်က ရင်ထဲထိသွားခဲ့တယ်။ သူ ရှန်းရင်ကိုကြည့်တဲ့အကြည့်က အလင်းလို တောက်ပနေလေရဲ့။
ဘေးမှာ အသီးခွာနေတဲ့ တစ်ယောက်သော စားဖိုမှူးကတော့ လက်မှာအားပါလာတယ်။ ဂျွတ်ခနဲ သံအသီးလှီးဓားက နှစ်ပိုင်း ကျိုးပဲ့သွားတော့တယ်။ သူ့တစ်ကိုယ်လုံးပေါ်က အေးစက်မှုက ဖက်တီးဆီ တန်းရောက်သွားတယ်။ သူတို့ပတ်လည်က အပူချိန်က ချက်ချင်း ပလုံခနဲကျသွားခဲ့တယ်။
