အခန်း ၄၇၄ ။ အပြစ်ရှာရာ၌ ကျွမ်းကျင်ခြင်း
"မင်းတို့ အဓိပ္ပာယ်မရှိတာတွေ ပြောနေတာပဲ" သူ စကားဆုံးဆုံးချင်း ရွှေအမြုတေကျင့်ကြံသူက ဒေါသတကြီး ခွန်းတုံ့ပြန်တယ်။
"သူတို့ မီးရှို့ခဲ့တာ မီးဖိုချောင် မဟုတ်ဘူး၊ သွေဖည်မီးလျှံကို အသုံးပြုပြီး ကျုပ်တို့ပန်းပဲအခန်းကို ရှို့ခဲ့တာ အထင်ရှားကြီး၊ ပြီးမြောက်ပြီးသား သက်စောင့်ဆေးတွေ၊ ရှားပါးဝိညာဉ်ဆေးပင်တွေလည်း ရှိပြီး, သူတို့အားလုံးကို ဒီလူလိမ်... ဒီလူက ဖျက်ဆီးသွားခဲ့တာ"
တခြားသူတွေကလာည်း ဝိုင်းအပြစ်တင်ကြတယ်။
"အမှန်ပဲ၊ ကျုပ် ခြိုးခြိုးခြံခြံသုံးစွဲပြီး အပင်ပန်းခံ ဝယ်ခဲ့ရတဲ့ဆေးလုံးအသစ်လည်း အထဲမှာရှိနေပြီး အားလုံးလောင်သွားခဲ့တာ"
"အင်း၊ ပြီးတော့ ကျုပ်ရဲ့ နှစ်တစ်ထောင် ဝိညာဉ်ဒဏ္ဍာရီအပင်နဲ့ နှစ်ငါးရာ ကျောက်စိမ်းဝိညာဉ်သစ်ခေါက်ရောပဲ"
"ပြီးတော့ ကျုပ်ရဲ့ မြတ်နိုးအသီးရောပဲ"
"ကျုပ်ဟာလည်းပါတယ်..."
"ဆရာသခင်" ရွှေအမြုတေကျင့်ကြံသူက ခြေတစ်လှမ်းတိုးလာကာ မေးခွန်းထုတ်ဖို့ သတ္တိရှိတဲ့ပုံစံနဲ့။
"ဒီလူတွေက ကျုပ်တို့ဝိညာဉ်ဆေးပင်တွေ၊ မှိုနဲ့၊ ကျုပ်တို့အတူတူ ကြိုးစားတည်ဆောက်ခဲ့တဲ့ ပန်းပဲအခန်းကိုပါ ဟင်းချက်ချင်တယ်လို့ ဟန်ဆောင်ပြီး မီးရှို့ခဲ့တာ၊ သူတို့ရည်ရွယ်ချက်တွေက တကယ်ကို ကောက်ကျစ်လွန်းတယ်၊ တကယ်လို့ ခင်ဗျားက နတ်ဝိညာဉ်ဖွဲ့စည်းခြင်းအဆင့် ဆရာသခင်ဆိုရင်တောင် ဒီလိုကောက်ကျစ်သူတွေဘက် ဘက်မလိုက်သင့်ဘူး၊ မဟုတ်ရင် ကျုပ်တို့ တရားမျှတမှုရှာဖို့ မဟာရုံးတော်ဆီ သေချာပေါက်သယ်သွားရလိမ့်မယ်"
တခြားသူတွေက ဆက်တိုက် သူ့စကားကိုအက်ခိုးထပ်နေကြပြီး စောနက သူတို့ရဲ့ခက်ထန်တဲ့ အမူအရာကို ဆက်လုပ်ကြတယ်။
ကူယွဲ့ရဲ့အမူအရာက ဖြူဖျော့သွားကာ လူတိုင်းကို တစ်ချက်ဝေ့ဝဲကြည့်ပြီး မြေပြင်ပေါ်က ဟင်းချက်နည်းတွေဆိုတာကို ခိုးကြည့်ကာ ခန့်မှန်းကြည့်လိုက်တယ်။
