အခန်း ၄၄၃ ။ ကျွန်တော်တို့ လက်ထပ်လို့ရမလား
"ဟမ်" ရှန်းရင်က သူ့ကို အူကြောင်ကြောင် ပြန်စိုက်ကြည့်နေတယ်။ အဲဒါ ငါနဲ့ဘာဆိုင်လို့လဲ။
"ဟမ် ဘာ" ကူယွဲ့ မျက်ဆံလှန်လိုက်တယ်။
"စားဖိုမှူးက အရင်ရက်ပိုင်း စိတ်နဲ့လူ မကပ်တာ မပြောနိုင်ဘူးလား" သူက ငေးငိုင်နေတာ။ တစ်ခါတလေ သူက ရှန်းရင်ကို စိုက်ကြည့်ရင်း အတွေးလွင့်နေတယ်။ သူမက ဒါ သူမနဲ့ဘယ်လိုလုပ် မဆိုင်ဘူးလို့ ပြောနိုင်တာလဲ။
"အာ... တကယ်လား" သူမ တကယ်ကိုမပြောနိုင်တာ။
"ငါမှားနေတာလား" ကူယွဲ့က ရှန်းရင်ကို ကန်းနေတာလားဆိုတဲ့ပုံစံနဲ့ ဒေါသတကြီး ကြည့်လိုက်တယ်။
"အဲညက ဖြစ်ခဲ့တဲ့ကိစ္စလို့ထင်တယ်၊ အဲလိုပဲ ဖြစ်ရမယ် မင်းမသက်သာခင် ဖြစ်ခဲ့တာပဲနေမှာ၊ သူက ညသန်းခေါင်ကြီး သတင်းစကားပို့ပြီး ငါ့ကိုပြောစရာကိစ္စရှိတယ်လို့ ပြောတယ်၊ အဲနောက်ပိုင်းမှာ စာလေးငါးစောင်တောင် ပို့ခဲ့တော့ တစ်ညလုံး တစ်ရေးမှတောင် မအိပ်လိုက်ရဘူး၊ ပြောပါဦး - အဲညက ဘာဖြစ်ခဲ့တာလဲ"
ရှန်းရင် ခေါင်းစောင်းလိုက်တယ်။ တစ်ခုခုက သူမမျက်လုံးရှေ့ တောက်ပသွားတယ်။ တစ်အောင့်အကြာမှာ သူမကပြောတယ်။
"ဘာမှကြီးကြီးမားမား မဟုတ်ပါဘူး" သူမ စားပွဲပေါ်က အသီးတွေကို လှမ်းကြည့်ကာ လက်ဖက်ရည်တစ်ခွက်ငှဲ့လိုက်တယ်။ သူမ တစ်ခါတည်း ဖေဖေနျို့ကိုပါ လက်ဖက်ရည်တစ်ခွက် ကမ်းပေးပြီး နောက်တော့ ဆက်ပြောလိုက်တယ်။
"သူက အဲညက ငါ့ကိုပိုးပန်းခဲ့တယ်"
ဖွီ....
ကူယွဲ့ လက်ဖက်ရည်အပြည့် သီးသွားတယ်။
ချောင်းဟန့်ကာ သူကပြောလိုက်တယ်။
"မင်း ဘာပြောလိုက်တယ်" ပိုးပန်းတယ်လား သူတို့ဆက်ဆံရေးက အဲအဆင့်ထိ ရောက်သွားပြီလား။ ပိုးပန်းတာက ဘယ်လိုလုပ် ကိစ္စကြီး မဟုတ်ရမှာလဲ။ "ပြီးတော့ မင်း... သဘောတူလိုက်လား"
"အင်း" ရှန်းရင်က ချက်ကျလက်ကျ ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။
"ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် အဲတုန်းက ငါက၁၅နှစ်ပဲ ရှိသေးတာလေ၊ ငါက လောကကြီးကို အမြင်မကျယ်သေးဘူး"
