အခန်း ၄၄၀ ။ ယတိဆုံးဖြတ်ချက်
ရှန်းကျင်း ထွက်သွားတဲ့နောက် နေရာက နှစ်မိနစ်တိတိ တိတ်ဆိတ်နေပြီးမှ သုံးယောက်သား စိတ်အခြေအနေ ပြေလျော့သွားခဲ့တယ်။ သူတို့က သဘောတူထားသလိုမျိုး အတူတူ စိတ်သက်သာရာရတဲ့ သက်ပြင်းမျိုး ချလိုက်ကြတယ်။ ကူယွဲ့ ဆိုဖာပေါ် တန်းထိုင်ချမိတယ်။
သူတို့အရမ်းကို ကြောက်နေခဲ့တာ
သူမ နောက်ဆုံးတော့ ထွက်သွားပြီ။ ခေါင်းဆောင်ရှန်းက ကျူးကျော်သူတွေထက် အများကြီး ပိုကြောက်ဖို့ကောင်းတယ်။
"ဆရာ..." ယိချင်း ရှေ့ကိုတစ်လှမ်းတိုးကာ မျက်နှာက စိုးရိမ်မှုအပြည့်နဲ့ ရှန်းရင်ကို သေချာကြည့်တယ်။
"အဆင်... ပြေရဲ့လား၊ အဲကျူးကျော်သူက ထိခိုက်အောင်လုပ်ခဲ့သေးလား" အဲလိုပြောကာ သူက သူမလက်ကို ဆွဲပြီး မသေချာစွာ သူမသွေးကြောကို စတင်စစ်ဆေးတော့တယ်။
ရှန်းရင် မျက်နှာနီရဲသွားပြီး နှလုံးသားက နွေးထွေးသွားတယ်။ သူမကောင်လေးက သူမအတွက် အရမ်း စိုးရိမ်နေတာလား။ အင်း၊ သူက အသင့်အတင့်ရှိတဲ့ ကောင်လေးဖြစ်ပြီး အားပေးစကားတချို့ ထိုက်တန်တယ်။
အဲလိုပြောကာ သူမက အပြုံးတစ်ပွင့်ကို ထိန်းထားဖို့ကြိုးစားကာ တည်ကြည်မှုအပြည့်နဲ့ ပြောလိုက်တယ်။
"ဟမ့် သာမန်ကျူးကျော်သူလေးပဲဟာ၊ ငါ ဒါတွေကို လုံလုံလောက်လောက်မြင်ဖူးတယ်၊ သူက ငါ့ကို ထိခိုက်အောင် ဘယ်လိုလုပ် လုပ်နိုင်မှာလဲ"
အဲလိုပြောကာ သူမရဲ့ ရေခဲအကြည့်က မျက်နှာချင်းဆိုင်ကလူကို ခေါင်းစခြေဆုံးကြည့်တယ်။ စောနက ဒဏ်ရာတွေကို သတိရသွားတော့ သူမအနည်းငယ်သနားသွားကာ ထပ်ဖြည့်ပြောလိုက်တယ်။
"စကားမစပ်... နင်က လက်ထောက်ရဲ့ စွမ်းအင်အစစ်ကို ကျွမ်းသွားပြီပဲဟာ၊ ဘယ်လောက်တောင် တုံးအလို့ ကျူးကျော်သူတွေ ဒီလောက်ဆိုးဆိုးဝါးဝါးထုထောင်းတာကို ခံရသေးတာတုံး"
"..." နှလုံးသားထဲ ဓားတစ်ချောင်းပဲ
ဖွီ...။
စားဖိုမှူးတောင် တိုက်ခိုက်ရည်စွမ်းရည်အတွက် အထင်သေးခံရတဲ့နေ့ ရှိသေးတာပဲ။ ကူယွဲ့ မနေနိုင်ဘဲ အသံကျယ်ကြီး ရယ်မိလိုက်တယ်။
